Οι λάθος έρωτες είναι όλες εκείνες οι φορές που προσγειώθηκες απότομα από κάποιο ροζ σύννεφο στο έδαφος. Είναι όλες οι φορές που ένιωσες ότι κέρδισες το λαχείο, αλλά τελικά μπορεί να το κέρδισαν κι άλλοι μαζί σου.
Οι λάθος έρωτες είναι όλα αυτά τα επικριτικά δάχτυλα “ΣΤΑ ΛΕΓΑ ΕΓΩ” των φίλων σου κάθε φορά που πέφτουν μέσα στις προβλέψεις τους. Είναι και άλλα οι λάθος έρωτες που δεν μου έρχονται στο μυαλό. Ναι κι άλλα πολλά εκτός από μαθήματα.
Γιατί πρέπει δηλαδή να μας διδάσκει ο πόνος και το παίδεμα. Ξέρεις μπορείς να πάρεις εξίσου πολλά μαθήματα μέσα από ευχάριστα συναισθήματα (αγάπη, χαρά, ανταπόκριση κ.λπ).
Δεν ξέρω γιατί συνδέσαμε τα λάθη με μαθήματα. Και όχι με επιλογές που όταν τις κάναμε νιώθαμε πως μας ταίριαζαν. Ένιωθες αυτό το μικρό μούδιασμα και την ελπίδα πως για μια φορά ο κόσμος ΟΛΟΣ θα σου ανήκει. Ένιωθες πως βρήκες το χαμένο κομμάτι του παζλ και ότι τέλος πάντων λένε πως είναι αυτό που μας συμπληρώνει.
Μην ξανακούσω για λάθος άντρες και λάθος σχέσεις. Προτιμώ να ακούσω για επιλογές που τη στιγμή που τις έκανα έμοιαζαν ιδανικές. Στις σχέσεις ισχύει ότι και στα φρούτα. Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα ωριμάσουν όμορφα και ποια απλά θα σαπίσουν.
Το θέμα είναι να προλάβεις να φύγεις πριν σε επηρεάσουν οι οσμές. Πριν αρχίσεις να “χαλάς” κι εσύ μαζί τους. Κάτι που σπάνια έχεις το χρόνο να προβλέψεις. Το σίγουρο είναι πως αν ωρίμασες έστω και λίγο πλάι σ’ αυτές τις επιλογές ξέρεις πως :
Oι λάθος σχέσεις είναι οι μοιραίοι άνθρωποι που μπήκαν με φόρα στη ζωή σου. Αλλά στην πορεία θέλατε άλλα πράγματα.
Είναι οι άνθρωποι που σε έκαναν να αμφιβάλλεις για σένα και τις δυνάμεις σου. Αλλά όταν έφυγαν άργησες να πατήσεις γερά στα πόδια σου.
Είναι όλα εκείνα τα μηνύματα που έμειναν κατά καιρούς στο “διαβάστηκε”. Απλά και μόνο γιατί τους άφηνες αδιάφορους( ή και άφωνους αλλά αυτό δεν το έμαθες ποτέ).
Είναι όλα αυτά που σήμερα σε έκαναν να φοβάσαι να λες δυνατά ότι θέλεις περισσότερα. Γιατί το λίγο ήταν μόνιμα διαθέσιμο για σένα. Και με αυτό έπρεπε να πορευτείς.
Όχι οι λάθος σχέσεις δεν είναι μαθήματα
Είναι εμπειρίες που δεν τις εύχομαι σε κανέναν. Εμπειρίες που σε σκληραίνουν και μαθαίνεις να εκφράζεσαι με φόβο. Με το φόβο ότι πάντα θα χάνεις. Με το φόβο ότι όσοι ανοίγουν την πόρτα και πάνε για τσιγάρα δε γυρίζουν ποτέ πίσω. Κι εσύ βαρέθηκες να αποχωρίζεσαι, να δένεσαι, να τρως τα μούτρα σου και να φτου κι απ’ την αρχή.
Και αν σήμερα έμαθες να πιστεύεις στο καλό, να χαμογελάς στραβά σε ότι τελειώνει και σε ότι περιμένεις με αγωνία ν αρχίσει. Δεν είναι γιατί έγιναν τα μαθήματα παθήματα και άλλαξες ρότα. Είναι γιατί όταν τα έχεις χάσει ΟΛΑ (ή απλά χάνεις συχνά μην πω συνέχεια) είναι πολύ εύκολο να ξαναπαίξεις.
Άλλωστε μεγαλύτερο παιχνίδι από τη ζωή δεν υπάρχει. Σωστά;