Λατρεύω τη σιωπή, την ησυχία, τη γαλήνη. Ίσως να φταίει που έζησα πολλά χρόνια μόνη μου. Ίσως πάλι να φταίει που κουράστηκα να εξηγώ ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή και τελικά να διαπιστώνω πως όλο αυτό δεν είχε κανένα νόημα. Γιατί απλά ο άλλος δεν άκουγε. Κι ας ήταν εκεί. Κι ας με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Δεν άκουγε. Γιατί δεν θέλησε ποτέ να ακούσει. Όχι εμένα προσωπικά. Τον οποιονδήποτε. Το οτιδήποτε. Γιατί κλεισμένος στο μικρόκοσμό του, δεν θέλησε ποτέ να περάσει τα τείχη και να δει τι υπάρχει παραέξω. Να ακούσει κάτι διαφορετικό. Να αναλογιστεί για το αν και κατά πόσο αυτά που πιστεύει, αυτά που νομίζει, είναι τα μόνα. Να ανακαλύψει νέες ιδέες, γνώμες, οπτικές.
Όχι. Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλησαν ποτέ. Και μάλλον δεν θα θελήσουν και ποτέ.
Κι ας μάχεσαι εσύ. Κι ας αγωνιάς για το εάν και κατά πόσο τα εξήγησες σωστά. Για το αν και κατά πόσο παρουσίασες αναλυτικά και ξεκάθαρα το σκεπτικό σου. Τα επιχειρήματά σου και τις απόψεις σου. Για το εάν οι σκέψεις σου έχουν βάση και οι επιθυμίες σου λογική.
Και κυνηγάς μονίμως μία κατάφαση, μία θετική εκδήλωση, μία επιβεβαίωση.
Κι αν τύχει να είσαι και λίγο παραπάνω ανασφαλής τότε οι συνεχόμενες ματαιώσεις από τον/τη σύντροφο σου επιβαρύνουν τη δυσφορία και την ανησυχία. Κι όσο εκείνα επιδεινώνονται τόσο γιγαντώνεται η ανάγκη να πεις περισσότερα, να αναλύσεις σε μεγαλύτερο βάθος, να εξηγήσεις, να προσπαθήσεις, να κοπιάσεις. Μην τυχόν και γυρίσεις πίσω μετά και πεις δεν προσπάθησα όσο έπρεπε.
Κι η ανασφάλεια φουντώνει. Και πάντα φταις εσύ. Που μάλλον δεν τα λες σωστά. Και δεν περνάει καν από το μυαλό σου πως ίσως να φταίει ο απέναντι. Που ενώ στέκεται απέναντί σου δεν σε ακούει. Γιατί απλά έχει κλειστά τα αυτιά της ψυχής και του μυαλού.
Και κάπου εκεί, μάλλον πρέπει να σταματήσεις να μιλάς. Μάλλον ήρθε η ώρα να σιωπήσεις. Με όποιον τρόπο εσύ κρίνεις ιδανικό. Και ίσως έτσι να ακουστείς. Γιατί αν ανακάλυψα κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι πως η σιωπή μπορεί να γίνει εκκωφαντική.