Eίμαστε ουσιαστικά ελεύθεροι να αγαπήσουμε όποιον θέλουμε;
Έχουμε διάφορα μοντέλα μέσα μας και αυτό είναι μια αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Επιτρέπουμε στους ανθρώπους να μας αγαπήσουν αρκεί να πληρούν τα εσωτερικά μας πρότυπα. Έτσι δεν είναι; Άλλωστε όλοι το λένε αυτό, τι θα πει όμως στην πραγματικότητα;
Θα πει πως τα εσωτερικά μας πρότυπα καθορίζουν το πώς πρέπει και το πώς θέλουμε να είναι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν, τι συναισθήματα θα μας προκαλούν προκειμένου να νιώσουμε για αυτούς αγάπη.
Οι εσωτερικές μας «λίστες» είναι παράξενες
Κάποιες φορές και σκοτεινές. Αποτελούνται από έννοιες που εμείς οι ίδιοι έχουμε ορίσει ως «ιδανικές». Εμείς και όχι οι ρομαντικές ταινίες. Εμείς και όχι οι άλλοι. Στην πραγματικότητα έχουμε όλοι ένα κοινό. Χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις για να περιγράψουμε τα διαφορετικά «ιδανικά» μας συναισθήματα.
Κάποιοι στην κορυφή της πυραμίδας τους οραματίζονται τον σεβασμό, άλλοι την αμοιβαία αγάπη. Ύστερα, δεν είναι λίγοι όσοι ονειρεύονται την ευγένεια, την κατανόηση, το ηλικιακό και κοινωνικό γίγνεσθαι, την ένταση, το πάθος ή και όλα αυτά μαζί. Ή και τίποτα συγκεκριμένα από όλα αυτά. Όπως και να έχει, συχνά ακούμε να συζητιέται στις παρέες, στις γυναικείες και στις ανδρικές κουβέντες το εξής «αγαπημένο» ζήτημα: Γιατί για άλλη μια φορά ερωτεύτηκα τον λάθος άνθρωπο;
Η απάντηση είναι απλή και ταυτοχρόνως περίπλοκη.
Ερωτευόμαστε εξαιτίας μιας αίσθησης ατέλειας και μιας βαθιάς επιθυμίας ώστε να συναντήσουμε την αίσθηση της ολοκλήρωσης. Δεν είναι παράλογο λοιπόν αν τύχει ή αν εκ προθέσεως καταλήξουμε να απορρίπτουμε όλους τους πιθανούς τύπους χαρακτήρων που μας κάνουν καλό, χαρακτηρίζοντας τους ως «αδιάφορους», καταλήγοντας έτσι κατευθείαν σε ανθρώπους που τα χαρακτηριστικά τους είναι ναι μεν περίεργα δεν παύουν όμως να μας ελκύουν. Και μας ελκύουν ενώ γνωρίζουμε από την αρχή πως δεν συμβάλλουν στην ευτυχία μας. Υπάρχουν λοιπόν και αυτοί οι άνθρωποι και αν ανήκεις σε έναν από αυτούς είναι οκ.
Είναι οκ γιατί πρόκειται για ανθρώπους που από την αρχή ξέρουμε ότι οι πιθανότητες να οδηγηθούμε μαζί τους στην ευτυχία και την ουσιαστική ολοκλήρωση είναι μικρές. Πρόκειται για ανθρώπους που συνήθως περιστρέφονται γύρω από το μεγάλο «εγώ» τους. Εγωκεντρικοί, σαρκαστικοί και κακόβουλοι, σωστά; Ίσως και αυτό το ίσως, ίσως να παίζεται. Όπως και να έχει δεν προορίζονται για εμάς και ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Εννοώ πως στην αγάπη συχνά δεν ψάχνουμε αυτό που είναι καλύτερο για εμάς αλλά αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα με το «μέσα» μας. Κι αν το «μέσα» μας δεν τα βρίσκει όσο το δυνατόν καλύτερα με το «μέσα» του είναι αναπόφευκτο να καταλήγουμε στους λάθος ανθρώπους. Κι ας μοιάζουν παροδικά και στιγμιαία καμιά φορά ως οι καταλληλότεροι άνθρωποι.
Ο «φαύλος κύκλος της αγάπης»
Καλώς ή κακώς έχουμε διδαχθεί την αγάπη και τις σχέσεις από την παιδική μας κιόλας ηλικία. Μεγαλώσαμε με ανθρώπους που και αυτοί πολύ πριν από εμάς αναγκάστηκαν να διδαχθούν και να περάσουν από τα δικά τους δύσκολα μονοπάτια. Άθελα τους λοιπόν δημιούργησαν τις βάσεις για εμάς και μέσα σε όλα τα καλά χαρακτηριστικά που μιμηθήκαμε και ύστερα μάθαμε από αυτούς, αυτοί συνέχισαν να αποτελούν το νούμερο ένα πρότυπο αγάπης για εμάς, μη γνωρίζοντας αν αυτό μας ταιριάζει εν τέλει και στην πραγματικότητα.
Η αγάπη και ο συναισθηματικός δεσμός λοιπόν με τους πρώτους φροντιστές μας (μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, θεία, κ.λπ.) είναι καθοριστικής σημασίας για τη μετέπειτα πορεία των σχέσεων μας. Φυσικά αυτό μπορεί πάντα να βρει τη δύναμη, τη θέληση αλλά και τη γνώση για να αλλάξει προς το καλύτερο. Με προσωπική προσπάθεια, κατανόηση και αυτοπαρατήρηση και με την πεποίθηση πως από εδώ και στο εξής θα επιλέγουμε για εμάς διαφορετικά από αυτά που ήδη έχουμε μάθει, τότε ναι! Όλα είναι πιθανά!