Στο τέλος με ποιους μένεις; Θα μου πεις ποιο τέλος. Ναι, σωστά. Στο τέλος αυτής της όποιας ψυχοφθόρας διαδρομής. Όταν φτάνεις να έχεις τραβήξει τόσο το σκοινί που ούτε να το κόψεις σε νοιάζει πια. Αλλά προτιμάς να το αφήσεις κι ας πέσεις κι εσύ κι όποιος βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Λίγο σε νοιάζει.
Γιατί αυτό που μένει είναι να βρεις να μείνεις εκεί που σε καταλαβαίνουν.
Εκεί που πας με ή χωρίς αποσκευές για λίγο, για όσο και τελικά καταλήγεις να θέλεις παραπάνω. Γιατί δεν χρειάζεται να εξηγείς και αξίζει να προσπαθείς.
Γιατί για αυτούς που καταλαβαίνουν την ψυχή σου, αξίζει να κάνεις μουσακά, να μάθεις βελονάκι μέχρι και bungee jumping κι ας έχεις υψοφοβία.
Αξίζει να ζυμώσεις ψωμί, να φτιάξεις τυρόπιτα και να πας σε ελεύθερο κάμπινγκ για μια ολόκληρη εβδομάδα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα το νιώσεις θυσία ή συμβιβασμό γιατί απλά θα νιώθεις πιο γεμάτη από ποτέ.
Fact no. -έχω χάσει το μέτρημα-
Όταν σε αγαπάνε όπως σου ταιριάζει τότε δεν αλλάζεις απλά κουμπώνεις περισσότερο.
Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει χωρίς να ζοριστείς. Συμβαίνει αυθόρμητα. Γιατί απλά η χαρά του άλλου είναι και δική σου χαρά. Γιατί λειτουργείς με γνώμονα και τους δύο σας και αντί να αδειάζεις γεμίζεις περισσότερο.
Αλλά μέχρι να φτάσεις στο στάδιο που η αγάπη δεν είναι δανεική πρέπει πρώτα να γίνει δουλίτσα μέσα σου. Ή και έξω σου. Να πετάξεις οτιδήποτε πιάνει χώρο, εντός και εκτός διαδικτύου, και σου ρουφά ενέργεια. Πόσο μάλλον αν σε γεμίζει με μπόλικη αρνητική.
Σε πιο απλά ελληνικά πρέπει να κόψεις με όσους σε χαλάνε αντί να σε φτιάχνουν (από χαμόγελο μέχρι την όρεξη για φαγητό). Γιατί από κάπου πρέπει να μπει φως και χώρος δηλαδή για να πλησιάσουν αυτοί που πραγματικά θα καταλάβουν και την ψυχή σου.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτή η -καταραμένη για μένα- θεωρία ότι ερωτεύεσαι το πολύ τρεις φορές στη ζωή σου. Αν είναι αλήθεια τότε πόσες φορές θα έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις αυτόν που θα καταλαβαίνει την ψυχή σου;
Αυτόν που θα σε ακούει χωρίς να μιλάς. Αυτόν που θα νιώθει τους φόβους σου ακόμα κι όταν δεν θα μπορεί να τους διώξει μακριά. Αυτόν που θα είναι εκεί είτε φοράς 12ποντα είτε κάλτσες με τον Bob τον Σφουγγαράκη -ξέρεις εκείνες τις ψηλές που ξεχειλίζουν θηλυκότητα #γελούνταmulesστοκουτίτους.
Για όλες τις σκόρπιες σκέψεις της ψυχούλας σου -που ποτέ δεν την καταλαβαίνει κανείς- υποσχέσου στον εαυτό σου, να φεύγεις πάντα από εκεί που μόνο κοιτούν τον κ@λο τους και απλά αγγίζουν τον δικό σου.
Όλοι ψυχούλες είμαστε. Περιπλανώμενες μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Ας ζήσουμε τα μισά, αρκεί να τα ζήσουμε στ’ αλήθεια. Συμφωνείς;