Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζω με κούκλες και λίγο αργότερα όταν ξεκινούσαν να με ρωτάνε τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Εμένα μ’ έπιανε ένας φόβος. Δεν ήξερα αν θα θέλω να κάνω το ίδιο πράγμα για πολύ, εδώ δεν άντεχα να παίζω με την ίδια κούκλα για περισσότερο από μία ώρα. Πώς να τολμήσω να σκεφτώ αν θέλω να γίνω μάνα.
Στον αντίποδα πάλι η μικρή μου ξαδέρφη απαντούσε πως θέλει να γίνει νύφη και παράλληλα μαμά. Δεν ξέρω αν την κέντριζε το λευκό πέπλο η μεγάλη ουρά ή οι κυματιστές μπούκλες και τα λουλουδάκια στα μαλλιά που έχουν οι νύφες. Αυτό που ξέρω και που (καλώς ή κακώς) δεν άλλαξε μέχρι σήμερα είναι πως εγώ σε γάμο δεν πήγαινα ούτε καλεσμένη (ούτε pro covid).
Πόσο μάλλον ντυμένη νύφη. Αλλά ακόμα κι αν το δούμε πιο μοντέρνα πιο στο 2020 και σκέτο μαμά πάλι δε με φαντάζομαι εύκολα. Και ας μου λένε πως μεγαλώνω, πως τα παιδιά είναι ευτυχία, συνέχεια, αρμονία.
Το πότε είναι καλό να γίνεις αν πρέπει να γίνεις μάνα πως θα το ξέρεις. Μπορείς να μου πεις;
Πώς θα ξυπνήσω εγώ μια μέρα και θα είμαι σίγουρη πως ξέρω αρκετά για να είμαι υπεύθυνη για ακόμη μια ζωή. Εγώ που ξεχνάω να φάω από το άγχος να τα προλάβω όλα.
Εγώ που υπάρχουν μέρες που θα ήθελα να γίνομαι αόρατη για να μη χάνω χρόνο στο δρόμο για το γραφείο.
Ναι εγώ που ακόμα προχτές έκλαιγα στον οδοντίατρο λες και ήρθε η συντέλεια για μια απλή εξαγωγή. «Που και να γεννούσες Ιωάννα μου», μου είπε ο κύριος Σταύρος. Και μονομιάς μου κόπηκε και το κλάμα και ο φόβος και με έλουσε κρύος ιδρώτας.
Καλύτερη η εξαγωγή από τέτοια ευθύνη σκέφτηκα. Ηρέμησα για λίγο. Όμως έφυγα από το ιατρείο με αυτή τη σκέψη. Πότε( πρέπει) να γίνω μάνα.
Όταν θα έχω ζήσει αρκετά.
Από εκδρομές, ταξίδια, πάρτυ χορτάσαμε. Αλλά και πάλι έτοιμη δε νιώθω.
Όταν θα νιώσω πως ο καιρός περνάει και μετά τα 40+ είναι δύσκολο για μια γυναίκα να γίνει μάνα.
Αυτό το σενάριο περισσότερο με αγχώνει παρά με πείθει για κάτι τέτοιο.
Όταν θα ερωτευτώ πολύ κάποιον και θα θέλω να ζήσω τα πάντα μαζί του.
Και δυνατά πάθη έζησα και να εγκαταλείψω τη χώρα μας για ένα έρωτα τόλμησα. Αλλά ούτε τότε με φαντάστηκα με μωρό στο καρότσι.
Κάπου εδώ η έρμη γιαγιά μου έκανε γκεστ στις σκέψεις μου. Θυμήθηκα πως μου είχε πει πως εγώ δύσκολα θα γίνω μάνα γιατί είμαι εγωίστρια.
Άρα μέχρι στιγμή το μόνο αποδεκτό εμπόδιο είναι εγωισμός. Από αυτό τον εγωισμό του έχω δίκιο σε όλα μέχρι ότι ξαφνικά το εγώ μου και το είναι μου ολόκληρο θα έρχεται δεύτερο. Γιατί προτεραιότητά μου θα είναι ένα μικρό πλασματάκι που θα με έχει απόλυτη ανάγκη.
Διαβάζοντας ένα άρθρο περί μητρότητας στο οδοντίατρο και πάλι. Κόλλησα με τη φράση πως «έρχεται η στιγμή που νιώθεις έτοιμη να μοιράσεις την αγάπη που έχεις μέσα σου». Η στιγμή που μαθαίνεις να αγαπάς ανιδιοτελώς.
Η στιγμή που δε σε νοιάζει που είσαι, αν έχεις κάνει καριέρα, αν θα χαλάσεις το καλλίγραμμο σώμα σου ή αν μέχρι να έρθει η ώρα του τοκετού δε θα αντέχεις ούτε εσύ το βάρος σου. Και ναι αυτή η στιγμή είναι το «πρέπει» το σωστό timing. Tο σωστό τώρα.
Γιατί σε αγαπάς αρκετά, αλλά όχι πλέον εγωιστικά που να μη θυσιάζεις κάτι δικό σου για ένα καινούργιο κομμάτι σου. Γιατί είσαι έτοιμη να αγαπήσεις βαθιά και να στηρίξεις αυτό το ανθρωπάκι που θα είναι για πολύ καιρό αυτοκολλητάκι σου.
Αν λοιπόν πρέπει να πιστέψω στο «βιολογικό ρολόι» εγώ έτσι θα το περιέγραφα. Και αν πρέπει να δώσω μια περιγραφή στο πως θα έρθει τούτη η στιγμή. Εύχομαι τη στιγμή που 6α μπορείς να μοιράσεις την αγάπη σου να έχεις και έναν ακόμη άνθρωπο δίπλα σου να την αξίζει πραγματικά.
Και να έχεις κι εσύ και κάθε εσύ που ετοιμάζεσαι να φέρεις μια νέα ψυχή στον κόσμο. Γιατί ομάδα που ενώνεται με τέτοια αγάπη είναι άχαστος συνδυασμός!