Οι άνθρωποι χωρίζονται σ’ αυτούς που αφήνουν και σ’ αυτούς που τους αφήνουν. Αλίμονο αν δεν ανήκεις στους πρώτους. Αν είσαι από εκείνους που τους αδειάζουν μια μέρα ξαφνικά. Ή που απλά για έναν ανεξήγητο λόγο μετράς μονίμως αποχωρισμούς. Μετράς αυτούς που φεύγουν.
Πριν κάποια χρόνια σε μια εταιρεία που εργαζόμουν είχα μια συνάδελφο -γνήσιο δείγμα απωλειών-. Αυτό το κορίτσι ήταν λες και της είχε κατσικωθεί ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι της και τέλος τρεμόπαιζε σαν μισοχαλασμένη neon επιγραφή. Κάθε φορά για να ξεπεράσει την απώλεια, έκανε όλα όσα κάνουμε οι περισσότερες. Ξεκινούσε με απεργία πείνας από τη στενοχώρια. Συνέχιζε με αλλαγή μαλλιών για να ξεσπάσει. Έβγαινε κάθε βράδυ μέχρι να πιει το βάρος της σε αλκοόλ και στο τέλος κατέληγε στο καναπέ κάποιας ψυχολόγου.
Σε κάποια από τα παραπάνω σίγουρα θα ταυτιστείς, μπορεί και σε όλα. Δεν υπάρχει άλλωστε ιδανικός ή μη τρόπος για να πας κόντρα στον άνεμο όταν σε γλυκοιτάζει η γκαντεμιά. Όταν σε φλερτάρει το τέλος και σου γνέφει αδιάφορα η χαρά.
Δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει τρόπος να συμβιβαστούμε με αυτούς που φεύγουν.
Να δεχτούμε την απώλεια ως επιλογή ή απλή συγκυρία χωρίς να μας επηρεάζει τόσο πολύ. Αν υπήρχε ξεκάθαρη τέτοια θεραπεία θα πλούτιζαν οι ψυχολόγοι. Κι εσύ θα χόρευες ανέμελη στα λιβάδια σαν να έχεις πάρει κρακ.
Την απάντηση σε όλα αυτά μου την έδωσε η προχθεσινή ταινία που έβλεπα στο Netflix. Οι άνθρωποι πρώτα γίνονται κομμάτια μας. Μετά μας κάνουν κομμάτια όταν αποφασίζουν να φύγουν. Και ο λόγος που δεν μπορούμε να το δεχτούμε εύκολα είναι γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι κάποια κομμάτια γίνονται αναμνήσεις.
Ναι, αναμνήσεις καλές οι κακές δεν έχει σημασία. Αλλά αυτό. Δεν μπορείς να επιδιώξεις να ζήσεις τίποτα άλλο, ούτε να το τραβήξεις για να κρατήσει περισσότερο. Επιλέγεις να θυμάσαι ή να ξεχάσεις. Αν και το δεύτερο φαντάζει λίγο ακατόρθωτο γιατί από τις αναμνήσεις και τα κομμάτια του δεν ξέφυγε ποτέ κανείς.
Νομίζω πως αν δεν δεχτούμε πως σ’ αυτά που είναι γραφτό να ζήσουμε αυτοί που φεύγουν είναι απλά κομμάτι της ιστορίας είναι μια αρχή. Είναι ο τρόπος να σκάσει ένα χαμόγελο-κάποια μελλοντική στιγμή- όταν πέσει το μάτι σου σε κάποια ξεχασμένη φωτογραφία του Μιχάλη.
Είναι πολλές οι αναμνήσεις που μας χαρίζουν οι άνθρωποι όταν φεύγουν από τη ζωή μας και είναι κρίμα να μένουμε κολλημένοι στα “γιατί’. Δεν υπάρχει πάντα απάντηση ή τέλος πάντων και να υπάρχει δεν θα σε καλύψει και ποτέ. Γιατί ΕΤΣΙ!
featured photo: ©pexels/@Anastasiya Lobanovskaya