Kάποτε είχα σχέση με έναν τύπο, που έκανε κάτι πολύ άβολο και ενοχλητικό ταυτόχρονα, το οποίο δεν του το επέτρεπα ακριβώς, αλλά έπαιρνε το αυτό το δικαίωμα αυθαίρετα, το έκανε με την πολύ καταπιεσμένη ανοχή μου και τελικά μας χώρισε: ξεψάχνιζε τα social media μου ανατρέχοντας σε όλα τα μηνύματα του παρελθόντος, ανοίγοντας ακόμη και τους φακέλους spam τους οποίους η ίδια δεν είχα δει καν.
Δεν έψαχνε να βρει μόνο κάτι που συνέβαινε εκείνη την περίοδο, είχα καταλάβει πως τον ενδιέφερε να μάθει και πράγματα για το παρελθόν μου.
Δεν ξέρω γιατί τον άφηνα να το κάνει για λίγο καιρό, υποθέτω επειδή απλώς δεν είχα τίποτα να κρύψω και πίστευα πως αν ‘ελέγξει’ τα inbox μου θα ηρεμήσει και θα σταματήσει, εκείνος όμως, όσο έψαχνε, τόσο περισσότερο τρελαινόταν και συνέχιζε. Δεν έλεγε να σταματήσει.
Έτσι, του το απαγόρευσα, διότι θεωρούσα ότι καταπατούσε το δικαίωμά μου στην ιδιωτικότητα, ενώ ταυτόχρονα γκρέμιζε κάθε προσπάθεια χτισίματος εμπιστοσύνης μεταξύ μας. O ίδιος δε, είχε διαγράψει από τα δικά του social media όλες τις παρελθοντικές συνομιλίες μην τυχόν και έμπαινα στη διαδικασία να του ζητήσω το ίδιο, κάτι που έμαθα όταν τον ρώτησα πως θα του φαινόταν αν έκανα το ίδιο.
Συνειδητοποίησα πως αυτός ο οποίος έκανε τοξική τη χρήση των κοινωνικών δικτύων ήταν εκείνος με την καχυποψία του και τον τρόπο με τον οποίο τα διαχειριζόταν. Δεν μπορούσα σαφώς να μπω στη λογική να διαγράψω τα δικά μου social media, αφ’ ενός γιατί ήμουν βέβαιη ότι θα έβρισκε κάτι άλλο να διοχετεύσει την ζήλεια του, και αφ’ ετέρου διότι ως δημοσιογράφος διαχειριζόμουν και κάποια επαγγελματικά προφίλ των μέσων στα οποία εργαζόμουν.
Έτσι, απλώς μετά από λίγο καιρό, τόσο γι’ αυτόν, όσο και για άλλους λόγους χώρισα με το συγκεκριμένο άνθρωπο που είχε φτάσει με τις ανασκαφές του σε βάθος πενταετίας στις προσωπικές μου συνομιλίες με ανθρώπους που ακόμα και η ίδια είχα ξεχάσει ότι μίλησα. Όχι, δεν υπήρχε κανένας λόγος να είμαι με κάποιον που έσκαβε στο παρελθόν χωρίς να είναι καν αρχαιολόγος αναζητώντας με λύσσα ενοχοποιητικά στοιχεία.
Γενικώς κυκλοφορεί η φράση ότι “αν ανοίξουν τα εισερχόμενα θα κλείσουν πολλά σπίτια” και αυτό μπορεί να είναι και αλήθεια.
Όμως το πρόβλημα τελικά δεν είναι η αυτή καθαυτή ύπαρξη των κοινωνικών δικτύων αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα χρησιμοποιεί ο καθένας. Με λίγα λόγια δεν πετυχαίνουμε κάτι με το να εξαφανίσουμε τον ‘κίνδυνο’. Το ζητούμενο είναι, να υπάρχει ο ‘πειρασμός’ αλλά εμείς να θέλουμε να τον διαχειριστούμε σωστά. Και αν όντως είμαστε ΟΚ με τον εαυτό μας και με τον σύντροφό μας, δεν πρόκειται να παρασυρθούμε επειδή έχουμε facebook και instagram για να προδώσουμε και εμάς και το ταίρι μας.
Αντιθέτως αν δεν είμαστε καλά μέσα μας και μαζί του, μπορούμε να απατήσουμε ακόμα κι αν κάποιος μας κλειδώσει σε ένα υπόγειο χωρίς ρεύμα. Σίγουρα με το να έχει κάποιος λογαριασμό στα social ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει είναι και να φλερτάρει ή να ‘πάρει λίγο μάτι’, όμως αλήθεια τώρα, προτιμούμε να τον κλείσει για να νιώσουμε ασφαλείς και όχι να θέλουμε απλώς να του έχουμε εμπιστοσύνη;
Aν με ρωτάτε λοιπόν, ξεκάθαρα όχι, δεν θεωρώ πως για να πετύχει κάποιος να έχει μια υγιή σχέση πρέπει να αποκοπεί από τα social media.
Πρέπει απλά να ξέρει που είναι η ψυχή του και το μυαλό του ώστε να μη χρησιμοποιεί το Facebook, το Instagram, το Twitter ακόμα και το Linkedin – αν είναι δυνατόν – ως date applications. Οι πειρασμοί θα είναι πάντα εκεί, ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει instagram για να χαζεύει κώλους.
Προσωπικά, προτιμώ κάποιον που να έχει social και να τα διαχειρίζεται δείχνοντας ότι δεν ψάχνεται, παρά κάποιον που να μην έχει για να μην τυχόν ψαχτεί. Και το ίδιο θεωρώ πως πρέπει να θέλουμε και για τους εαυτούς μας: να μην καταπιεζόμαστε μην έχοντας πρόσβαση σε κάτι ώστε να μην υποπέσουμε σε κάποιο σφάλμα, αλλά να έχουμε πρόσβαση σε όλα και να είμαστε κάπου επειδή πραγματικά το θέλουμε: Aυτή είναι η πιο υγιής σχέση με τον εαυτό μας και με τον σύντροφό μας.