Συναισθήματα. Έρχονται μόνα τους. Δεν τα επιλέγουμε, ούτε τα αναζητούμε. Απλά μία μέρα μας χτυπούν την πόρτα και ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά μας. Ακόμη κι αν είναι ανεπιθύμητα, απρόσκλητα, απρόσμενα.
Μπορεί να μας φοβίσουν έτσι όπως θα κάνουν την παρουσία τους αισθητή ξαφνικά. Μπορεί να μας τρομάξουν. Μπορεί να μη θέλουμε να τα αφήσουμε να μείνουν μέσα μας. Μπορεί να επιθυμούμε να τα διώξουμε.
Όπως και να έχει όμως αυτά είναι εκεί και μας κοιτούν κατάματα. Ζητούν από εμάς κάτι. Ζητούν να κατοικήσουν στην καρδιά μας, να βρουν καταφύγιο στην ψυχή μας. Και εμείς μπορεί να τα αναζητούμε, μπορεί να τα ποθούμε. Και τότε κάνουμε τη μοιραία κίνηση και ανοίγουμε διάπλατα τις πύλες της καρδιάς μας και εκείνα κατακτούν το «είναι» μας, παίζουν με το μυαλό μας.
Αναστατώνουν και προκαλούν. Συνθλίβουν και σκορπούν τον πανικό, την αγωνία και το φόβο.
Το φόβο για το άγνωστο. Το φόβο της μη ανταπόκρισης, ίσως.
Το φόβο της μοναξιάς. Εκείνου του σκοτεινού και τόσο μοναχικού δρόμου.
Τότε όμως είναι που πρέπει να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι, να ανασάνουμε βαθιά, να γεμίσουμε με κουράγιο το μυαλό μας και να παλέψουμε.
Να παλέψουμε να τα αποδεχτούμε.
Να παλέψουμε να τα διώξουμε.
Ότι προστάζουν οι κανόνες του δικού μας κόσμου, της δικής μας πραγματικότητας. Όπως και να έχει όμως πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με σεβασμό. Να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή τους και να μην προσπαθήσουμε να ξεγελάσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί έτσι μόνο θα χάσουμε.
Θα χάσουμε κομμάτια από την ίδια μας την ύπαρξη.
Θα χάσουμε πολύτιμες στιγμές της ζωής μας.
Όμορφα ή άσχημα.
Δυνατά ή ανούσια.
Επιθυμητά ή απαγορευμένα,
Ήρθαν για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο που μόνο εμείς μπορούμε να γνωρίζουμε, να μάθουμε, να ανακαλύψουμε. Με τη δική τους βοήθεια.
Κι όταν έχουμε πλέον καταφέρει να ενώσουμε όλα τα κομμάτια του πάζλ, τότε θα έρθει και η γαλήνη στην ψυχή μας. Κι αυτά θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει, το δρόμο που τους αναλογεί.
Κι αν η επιθυμία μας είναι να μείνουν, καλωσόρισαν. Θα πορευτούμε παρέα και η ζωή θα γίνει πιο αστραφτερή, πιο έντονη, πιο χρωματιστή.
Κι αν πάλι πρέπει να φύγουν μακριά, τότε μέρα με τη μέρα, με δύναμη ψυχής, θα καταφέρουμε να τα αποβάλλουμε από την καρδιά μας και να συνεχίσουμε όπως εμείς επιλέξουμε.
Χωρίς πανικό.
Χωρίς βεβιασμένες κινήσεις.
Χωρίς βιαστικές λάθος αποφάσεις.
Πάντα με σεβασμό. Αναγνωρίζοντας την αξία τους, τη δύναμή τους, το λόγο ύπαρξής τους.
Κι έτσι θα καταφέρουμε να τα τιθασεύσουμε, να τα περιορίσουμε, να τα εκμηδενίσουμε. Ή να πετάξουμε στα ουράνια πλάι τους, και παρέα τους να αναγεννηθούμε, να ζωντανέψουμε την καθημερινότητά μας, να δώσουμε νέα πνοή στη ζωή μας.
Η επιλογή είναι μόνο δική μας και μόνο δική μας πρέπει να είναι.