Ενός λεπτού σιγή για όλες εμάς που κλάψαμε για αυτούς που μας ακύρωσαν και σήμερα ανάβουμε κι ένα κεράκι ίσα με το μπόι τους.
Ενός λεπτού σιγή για όλες εμάς που εν μέρει πιστέψαμε σε μια ουτοπική ευτυχία την οποία μας την πήρανε απ’ τα χέρια άγαρμπα. Και μετά ανακαλύψαμε πως μας έκαναν χάρη. Ευχαριστώ να μην ξεχάσουμε να πούμε.
Δεν ξέρω πόσα ευχαριστώ χρωστάτε εσείς στα αγόρια που σας άφησαν, αλλά εγώ νιώθω αχάριστη να μην το εκφράσω. Ότι τι δηλαδή θα ήμουν σήμερα παντρεμένη κάπου σ’ ένα νησί μ έναν ας πούμε ποδοσφαιριστή που όταν δε κυνηγάει την μπάλα τρέχει πίσω από γυναίκες.
Να πω κι ένα ευχαριστώ σ’ εκείνον που ήταν ο πέρσοναλ τρεινερ μου για 6 μήνες. Μαζί του ανακάλυψα τη βρώμη, το πράσινο τσάι και το τρέξιμο.
Αλλά κυρίως πόσο ξενέρωτο είναι να είσαι έξω με το αγόρι σου και να σας κερνάνε σφηνάκια κι εκείνος να λέει πως “δεν πίνουμε, είμαστε σε διατροφή”. Σήμερα βγάζει προγράμματα γυμναστικής και κάθε μήνα έχει διαφορετική κοπέλα.
Να πω κι ένα ευχαριστώ σ’ εκείνον που μου έμαθε να μην πιστεύω στα λόγια-πριν μάθω πόσο εύκολα γράφονται-. Σ’ εκείνον που την Παρασκευή μου έλεγε πως φεύγει -στην Αθήνα για δουλειά όχι μετανάστης- και θα του λείψω. Και μέχρι τη Δευτέρα είχε βρει καινούργιο θύμα με το ίδιο όνομα. Επαγγελματίες όχι αστεία.
Θα ήθελα να πω πολλά ευχαριστώ ακόμα
Αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος του συσχετισμού ιστοριών και στοιχείων. Όμως και πάλι χρωστάω πολλά σε όσους έφυγαν. Μη σου πω και σ’ αυτούς που δεν πλησίασαν καν. Γιατί αυτοί που έφυγαν οκ είχαν τους λόγους τους.
Όμως κι αυτοί που δεν πλησίασαν και που στο τέλος γκρεμίστηκαν ελπίδες και εξιδανικεύσεις το αξίζουν το ευχαριστώ τους. Γιατί μας έμαθαν πόσο άσχημο και βαρετό είναι να μην είσαι ξεκάθαρος. Πόσο κουραστικό είναι να μην τολμάς. Και πόσο υπέροχο είναι να βρεις κάποιον που να μην τάζει τίποτα και να κάνει περισσότερα απ’ όσα φανταζόσουν.
Δεν ξέρω τι σημάδια άφησαν όσοι πέρασαν κι αποδείχτηκαν λίγοι ή λάθος κ.λπ.
Αλλά ξέρω στα σίγουρα πως αν όλα αυτά με τα οποία σήμερα αυτοσαρκάζομαι δεν τα είχα ζήσει θα δυσκολευόμουν να κατανοήσω τη διαφορά. Να ξέρω ρε παιδί μου τι είναι αυτό το σπάνιο που ψάχνω και δε βρίσκω. Να ξέρω πότε πρέπει και πότε αξίζει να κάνω πίσω.
Και πότε θα ‘ρθει αυτή η μαγική στιγμή που θα χαμογελάσω ξανά. Γιατί θα έρθει, για όλους έρχεται απλά αργεί!