Είμαστε κι εμείς που φάγαμε τα μούτρα μας-που κλάψαμε – που κόψαμε τα φαγητό απ’ την στενοχώρια. Εμείς που είδαμε το μεγάλο έρωτα να χάνεται στα ξένα, με μια Λίτσα Πίτσα Κίτσα -πάντα πιο άσχημη από εμάς(άγραφος νόμος κάθε πληγωμένης). Αλλά δε μετανιώσαμε ποτέ.
Εμείς που τελειώσαμε τα χαρτομάντιλα και τα αφήσαμε πεταμένα στον καναπέ όσες φορές ακούσαμε δια τηλεφώνου πως τελικά μας αξίζει κάποιος καλύτερος. Εμείς που ήπιαμε το βάρος μας σε αλκοόλ όσες φορές εκείνος αποφάσιζε να γυρίσει πίσω σε πρώην.
Είμαστε εμείς που μας χώρισαν τη μέρα των γενεθλίων μας (και γλίτωσαν και το δώρο) και γέμισε η τούρτα δάκρυα. Πάνιασαν τα τυροπιτάκια και έκαναν βάρδιες οι κολλητές μη βγούμε στο μπαλκόνι με το βρακί και το μπουκάλι βρίζοντας τους περαστικούς.
Εμείς που στηρίξαμε επιλογές και συναισθήματα σε ότι νιώσαμε και μας άδειασαν. Περισσότερες φορές απ’ ότι μας γέμιζαν κι απ’ ότι μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος. Εμείς που κάθε φορά πιστεύαμε πως θα είναι η τελευταία. Και πως την επόμενη φορά θα είμαστε πιο έξυπνες, πιο υποψιασμένες και θα ζήσουμε το απόλυτο.
Αυτό που θα έρθει και θα αλλάξει τη ζωή. Αυτό που θα έρθει και θα μείνει σα να εισακούστηκε επιτέλους η ευχή μας εκεί ψηλά. Αλλά συνεχίσαμε να τρώμε τα μούτρα μας χωρίς σταματημό σα να μας ακολουθεί ένα μαύρο σύννεφο ή κάποια κατάρα πρώην (αυτό το τελευταίο είναι υπό διερεύνηση).
Μπορεί να ταυτίστηκες λίγο στα παραπάνω μπορεί και όχι. Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει ομως σημασία είναι να μη σταματήσεις να προσπαθείς και να μη μετανιώνεις. Ναι να μη μετανιώνεις για ότι ένιωσες ή και για ότι νιώθεις ακόμη.
Όσο κι αν πονάει όταν πληγώνεσαι, απογοητεύεσαι, πάντα θα είναι καλύτερα από το να μην έχεις νιώσει τίποτα. Ναι καλύτερο γιατί το να μην έχεις νιώσει τίποτα σημαίνει πως δεν έχεις ζήσει και τίποτα. Σημαίνει πως δεν είχες την ευκαιρία να κυνηγήσεις κάτι που θέλεις, γιατί ποτέ δεν βρήκες κάτι να το θέλεις πολύ.
Σημαίνει πως δε σηκώθηκες ποτέ το πρωί με πεταλούδες και τσιμπήματα στο στομάχι
Από το άγχος της αναμονής για το πρώτο ραντεβού, το πρώτο φιλί, την πρώτη ανακωχή μετά τον τσακωμό
Γιατί όσο και να πόνεσες μετά στο ενδιάμεσο ένιωσες και ωραία πράγματα. Με δύναμη, με πάθος, με ένταση. Πράγματα που μπορεί να σου γέμισαν τα μάτια δάκρυα στην πορεία, αλλά τα έζησες, τα ένιωσες και τα διάλεξες.
Δυστυχώς δεν έχουμε την δυνατότητα να διαλέγουμε πάντα αυτούς που δε θα μας πληγώσουν. Αυτούς που δεν θα μας κάνουν να δακρύσουμε ποτέ, αλλά θα γεμίσουν τη ζωή μας με αγάπη αληθινή και αμοιβαία.
Έχουμε όμως την επιλογή να προσπαθήσουμε ξανά. Ξανά και ξανά μέχρι το Σ’ αγαπώ να γίνω” κι εγώ” χωρίς δεύτερη σκέψη. Μέχρι το Μαζί να γίνει από ζητούμενο να γίνει δεδομένο και τα χέρια να πιάνονται όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή.
Μέχρι τη στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια οφείλεις να προσπαθείς. Γιατί αν προστάζει κάτι η αγάπη είναι να μην παραιτηθείς μέχρι να τη βρεις.