Τελικά μας έχει μείνει κάτι από όσα μαθαίναμε στα παιδικά μας παραμύθια; Μας έχει λείψει κάτι από όσα μας διηγούνταν η γιαγιά μας για τους έρωτες της δικής της εποχής εποχής;
Έξι συντάκτριες αναπολούν -ή και όχι- τα όσα μας δίδαξαν τα παραμύθια και οι γιαγιάδες μας για τις σχέσεις και τον έρωτα!
Ματίλντα Ασημιάδου
Η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα και η Ωραία Κοιμωμένη ήταν μερικά από τα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσα. Βλέποντάς τα σήμερα, απογοητεύομαι με αυτό το μοτίβο της αδύναμης κοπέλας που έπρεπε να βρεθεί ένας άντρας να τη σώσει και όλο το στόρι ήταν τελικά ο έρωτας τους. Αν με ρωτάς δεν είναι ακριβώς τα πρότυπα με τα οποία θα ήθελα να είχα μεγαλώσει. Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι οι πρωταγωνίστριες φρόντισαν να μπει το όνομά τους στη μαρκίζα. Ποιος θυμάται σήμερα ποιο ήταν το όνομα του κάθε πρίγκιπα; Κανείς. Τη Χιονάτη όμως δεν τη ξεχνάς. Δεν μπορώ να πως λοιπόν ότι ζηλεύω κάποιον από αυτούς τους, από την πρώτη ματιά, θυελλώδεις έρωτες. Αυτό όμως το οποίο θα ζήλευα είναι το “happily ever after”. Θεωρώ τυχερούς τους ανθρώπους που, την εποχή των διαζυγίων, καταφέρνουν να βρουν έναν συνοδοιπόρο με τον οποίο προχωράνε μαζί στη ζωή.
Έλενα Φάκου
Όταν ήμουν μικρή και διάβαζα παραμύθια δεν ενθουσιάστηκα ποτέ με τις ιστορίες αγάπης. Άκουγα ξανά και ξανά την κάπως παραλλαγμένη αφήγηση για έναν πρίγκιπα που αγάπησε μια φτωχή και όμορφη κοπέλα και αναρωτιόμουν αν η αγάπη αφορά μονάχα αυτό το μοτίβο και κανένα άλλο. Για αυτό άρχισα να προτιμώ παραμύθια που δεν περιλάμβαναν σταχτοπούτες και βασιλιάδες. Κατάλαβα όμως πολύ νωρίς πως μάλλον θα είναι πολύ δύσκολο να βρεις τον έρωτα καθώς σύμφωνα με τα στερεότυπα ο ιδανικός άντρας είναι ένας στους χιλιάδες και για αυτό πρέπει να του φοράμε κορώνα. Επίσης κατάλαβα ότι εκεί έξω θα με θεωρούν μάλλον αδύναμη να επιβιώσω χωρίς να υπάρχει κάποιος που θα έρθει πάνω σε ένα άλογο να με σώσει. Έτσι, θεώρησα πως τα παραμύθια δεν είχαν τίποτα να με μάθουν για τον έρωτα. Για αυτό λέγονται παραμύθια. Και έφαγα τα μούτρα μου στην πραγματική ζωή τίμια και γενναία μπλέκοντας με αντι-πρίγκιπες και κυνηγώντας δράκους.
Δήμητρα Στέργιου
Για κάποιο λόγο η γιαγιά μου μας έλεγε πάντα κάπως μακάβρια παραμύθια. Πάντα στο τέλος κάποιος πέθαινε, ποτέ δεν υπήρχε αυτό το ”happy end”. Ίσως επειδή έζησε η ίδια μια πολύ δύσκολη ζωή να μην είχε χώρο στις διηγήσεις της για αστερόσκονη και ροζ καρδούλες. Αυτός είναι νομίζω και ο λόγος που, όσο και εάν λατρεύω τα βιβλία, ποτέ δεν με ενθουσίασαν σαν παιδί τα κλασικά παραμύθια που εξιστορούσαν έρωτες. Όσο μεγαλώνω όμως το αναζητώ το happy end. Με κουράζει που θεωρούμε δεδομένο πως υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να πάει μια σχέση στραβά από το να κυλήσει ομαλά. Ναι, δεν ζω σε ένα συννεφάκι. Χιλιάδες πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. Αλλά γιατί να μην πιστεύουμε με όλο μας το είναι στο καλύτερο και πιο παραμυθένιο happy end;
Δανάη Γεράση
Δυστυχώς από τη μία γιαγιά όσες διηγήσεις άκουσα δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο και μαγικό. Βλέπετε ο διωγμός και το ξερίζωμα νίκησαν τον έρωτα. Όσο για την άλλη… δεν πρόλαβα να ακούσω τις ιστορίες της, μιας και την έχασα νωρίς. Κι ήθελα πολύ να τις ακούσω η ίδια γιατί ήταν ονειρικές. Ο έρωτας που έζησαν με τον παππού ήταν ένα αληθινό παραμύθι. Έρωτας τρελός. Απαγορευμένος. Από εκείνους που σου κόβουν την ανάσα. Και μία αγάπη τόσο δυνατή και ζηλευτή. Φαινόταν στα μάτια τους, μου έλεγε πάντα η μαμά μου, στον τρόπο που κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Αλλά και στις κουβέντες που αντάλλασσαν, πάντα τόσο τρυφερές, τόσο γλυκές. Σαν το πετιμέζι που έφτιαχναν παρέα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα καλούδια με τα οποία γέμιζαν το κελάρι τους. Πάντα μαζί. Σε όλα μαζί. Αν κάτι, λοιπόν, ζηλεύω από τις διηγήσεις της μαμάς μου για τον έρωτα της γιαγιάς μου, αυτό είναι εκείνη η γλύκα που κυριαρχούσε στη ζωή τους. Οι όμορφες μυρωδιές και η ζεστασιά που υπήρχε στο σπίτι τους. Εκείνη η αίσθηση της απόλυτης και βαθιάς αγάπης ενός ζευγαριού, που παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας τους και τα εμπόδια που συνάντησαν, κατάφεραν να ζήσουν μία ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή.
Ιωάννα Ιωαννίδου
Δεν ξέρω ακριβώς σε ποια χρονολογία πρέπει να γυρίσω για να θυμηθώ τα παραμύθια της γιαγιάς μου για έρωτες και αγάπες ανυπέρβλητες. Όμως ένα είναι σίγουρο, πως εκείνα τα παραμύθια είχαν μια ελπίδα κι έναν ρομαντισμό που τώρα έχει χαθεί. Μια αλήθεια και ένα happy end για τον ψηλό-ναι ψηλός ήταν πάντα- όμορφο νέο που έρχεται και διεκδικεί το κορίτσι. Ναι, στα τότε παραμύθια οι νέοι δε φοβούνταν και τα κορίτσια άξιζε να περιμένουν. Σε εκείνα τα παραμύθια δεν υπήρχε «θα δούμε» «θα τα πούμε» υπήρχε το «σε θέλω εδώ και τώρα». Εκείνα τα παραμύθια μας λείπουν και τα θέλουμε πίσω –με πρίγκιπες, με άλογα ή και χωρίς. Γιατί την αλήθεια τώρα την ξέρουμε, και χωρίς μαγεία δεν παλεύεται. Συμφωνείς;
Κέλλυ Σεφέρου
Ομολογώ πως ως παιδί με κέρδιζαν οι ιστορίες με πρωταγωνιστές τα οικεία μου πρόσωπα. Να είναι καλά η μαμά μου γι’ αυτό. Το ότι δεν με συγκινούσαν τα παραμύθια ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν τα απολάμβανα. Άσε που η Άριελ αν υπήρχε μάλλον θα καθόταν στον βυθό της και θα γελούσε με τα δικά μου love stories του παρελθόντος. Στο ‘τώρα’ ωστόσο μικρή μου γοργόνα έχω να σου πω πως σε έβγαλα ‘’knock out’’ και μάλιστα in real life.
Κατά τα άλλα, έχω και εγώ ζηλέψει, ένα animation όμως. Λέγεται ‘’The Gift’’ και είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που καταλήγει στον χωρισμό. Εκείνος αποφασίζει να της δώσει μια σφαίρα μέσα από το στήθος του και εκείνη δεν την αποχωρίζεται ποτέ. Ηθικό δίδαγμα; H αγάπη κατάφερε να τους κρατήσει για πάντα μαζί. Δεύτερο ηθικό δίδαγμα; Παραμύθι, κυριολεκτικά.
Τη σφαίρα ζήλεψα που λες, κι ας ήταν ψέμα. Όσο για σένα αγαπημένο μου Youtube, ας σταματήσει επιτέλους το αστειάκι με τις ψεύτικες, συγκινητικές ιστοριούλες. Ευχαριστώ.