Προφανώς και δεν ασπάζομαι κανένα βιβλίο του Κοέλιο και καμία θεωρία σχετικά με τα πράγματα που κερδίζεις από τις απώλειες. Αλλά μετά το γυαλί που ράγισε κι έσπασε και μερικά κρασιά αυτό το ΣΚ κατέληξα πως το καλύτερο διαχρονικό τραγούδι θα είναι πάντα το “Φεύγω” της Χαρούλας Αλεξίου.
Ειλικρινά βαρέθηκα να ακούω πως όποιος φεύγει είναι δειλός. Πως όποιος αγαπάει μένει, προσπαθεί, και τα σχετικά.
Βαρέθηκα ν’ ακούω πως φταίει η γενιά μας που όταν χαλάει κάτι δεν προσπαθεί να το φτιάξει και το πετάει.
Καταλήγω με απόλυτη βεβαιότητα πως όταν αποφασίζεις να αφήσεις πίσω σου ανθρώπους και καταστάσεις συνειδητοποιείς πολλά πράγματα.
Πράγματα που ίσως τα ήξερες, αλλά δεν ήθελες να τα παραδεχτείς. Αλλά κι άλλα που θα σου αποκαλύψει η ελευθερία και η νέα σου κατεύθυνση.
Αρχικά θα καταλάβεις πως δεν ήσουν ευτυχισμένη.
Θα το παραδεχτείς κάποιο πρωινό μπροστά στον καθρέφτη σου. Ναι, τη στιγμή που ίσως θα πλένεσαι ή θα κρύβεις τους κύκλους με κάποιο κονσίλερ. Και θαμπή και άυπνη και χωρίς ζωντάνια και με κύκλους δεν λέει. Γιατί δεν είσαι το κορίτσι που χαμογελούσαν τα μάτια του πια;
Κακό πράγμα τα λάθος πιασμένα χέρια.
Ξέρεις αυτά τα χλιαρά ή κατ’ αναγκαιότητα ζαβά που κάνεις χωρίς νόημα ή και χωρίς συναίσθημα πια. Πράγματα που όσο εσύ τα ζεις αυτοί που σε παρατηρούν πλάθουν σενάρια πιθανής ευτυχίας. Αχ, και να ‘ξεραν!
Είσαι πιο δυνατή απ’ όσο φανταζόσουν.
Κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό. Να πάψεις να έχεις ανάγκη να στηρίζεσαι κάπου χωρίς νόημα ή να μένεις από φόβο. Από το γνωστό φόβο της μοναξιάς ή του μετά. Ή και τα δύο.
Δεν χρειάζεται να απολογείσαι για όλα όσα θες και για όλα όσα δεν θες.
Προσποιούμενη μια άλλη εικόνα απ’ αυτήν που πραγματικά έχεις δεν κρατάς την τέλεια σχέση. Απλά προγραμματίζεται η ημερομηνία λήξης της.
Αν από την αρχή όλες οι φίλες/οι που δεν τον συμπάθησαν είχαν δίκιο.
Αν έχετε υπάρξει και τέτοιοι φίλοι/ες σας παρακαλώ αφήστε το δούλεμα για αργότερα. Ή έστω γελάστε δυνατά από μέσα σας. Στα σοβαρά τώρα αυτοί που μας αγαπάνε αληθινά έχουν συχνά τη σωστή αίσθηση για τους ανθρώπους που μας προσεγγίζουν.
Εννοείται πως θα πιστέψεις ξανά σε αγάπες και έρωτες. Κάποιος θα ευθύνεται πάλι για αυτό.
Ότι και να σκέφτεσαι και εάν δηλώνεις τώρα είναι θέμα χρόνου να ανατραπεί. Όπως θέμα χρόνου ήταν και για τον Παντζά να μάθει πόσο πετσιά έχει η μοναξιά για χάρη της Λάσκαρη.
Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα μείνεις με κάποιον.
Αν θα γίνει το κέντρο του κόσμου σου ή αν κάποια μέρα θα τα μαζέψεις όλα και θα θέλεις να κάνεις το γύρω του κόσμου. Μόνη σου γιατί καμιά φορά οι κύκλοι κλείνουν ή γιατί χάνουν κάθε πιθανό σημείο επαφής.
Κανένα τέλος δεν είναι ποτέ εύκολο. Αλλά πάντα θα σηματοδοτεί μια νέα αρχή.
Ακόμα κι αν αυτή η αρχή έχει δάκρυα, αμφιβολίες, σηκωμένα δάχτυλα κριτικής. Συμβουλές για το ποια δώρα να πετάξεις στην ανακύκλωση και ποια να τα κάψεις για να ανακουφιστείς. Ακόμα κι αν αυτή η αρχή έχει μοναξιά και άδειους τοίχους και δωμάτια και αναμνήσεις που σκάνε τα βράδια.
Πάντα μα πάντα να θυμάσαι πως αυτή η αρχή- αργότερα- θα καταλήξεις πως ήταν η καλύτερη επιλογή. Η πιο σοφή, η πιο σωστή. Γιατί;
Γιατί πάντα πρέπει να φεύγεις από όπου δεν σου δίνουν αρκετούς λόγους για να μείνεις.