Για αυτό το κείμενο ευθύνεται ξεκάθαρα το ποτήρι με το κρασί που έπεσε όσο κάναμε ένα zoom meeting την προηγούμενη εβδομάδα. Μεγάλο RIP στο λευκό πουκάμισο και μεγάλο ευχαριστώ στην Κέλλυ που πέταξε ξαφνικά “το ποτήρι έσπασε; Και όταν της είπα “μα φυσικά έσπασε τι ερώτηση είναι αυτή”; Συνέχισε: “γιατί ξέρουμε στις πόσες φορές σπάει το γυαλί“;
Αυτά ζούμε στο γραφείο με τα κορίτσια. Λέμε δυνατά τις σκέψεις μας κι έπειτα καθόμαστε πίσω από ένα wordpress και γράφουμε με λεκιασμένα πουκάμισα. Για το γυαλί που στην πραγματικότητα πρώτα ραγίζει.
Εσύ συνήθως αρνείσαι να δεις πως ράγισε.
Μετά νομίζεις πως θα καταφέρεις να το επαναφέρεις στην αψεγάδιαστη κατάσταση που ήταν. Αλλά άδικα το πιστεύεις. Λες και είσαι ο Γιούρι Γκέλλερ ή κάποιος μακρινός του τριτοξάδερφος.
Και μετά αρχίζεις να πατάς snooze στο πότε θα πετάξεις το ποτήρι στα σκουπίδια. Πότε θα αφήσεις τα κομμάτια να χυθούν απερίσπαστα στο πάτωμα χωρίς να τα εμποδίσεις να συγκρατούν μια παλιά version ποτηριού.
Το γυαλί σπάει όταν πια δεν τολμάς να πιείς τίποτα σ’ αυτό.
Με λίγα λόγια όταν χάνεις την εμπιστοσύνη του σκεύους. Ή τέλος πάντων σε οποιονδήποτε νιώθεις πως πλέον δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Τον βλέπεις τον άλλον, τον αγγίζεις, τον ζεις, κοιμάσαι μαζί του. Αλλά, θρύψαλα όλα..
Το γυαλί σπάει όταν βρεις κάτι που δεν έχει ρωγμές.
Κάτι καινούργιο χωρίς ψεγάδια και ατέλειες. Έστω από αυτές που δεν είναι ορατές με την πρώτη ματιά. Γιατί στο δικό σου φαίνονται πλέον όλες οι φθορές, απλά τις έχεις συνηθίσει και δεν σε ενοχλούν. Μόλις δεις όμως κάτι καινούργιο θα σε κεντρίσει το ατσαλάκωτο. Κάτι τέτοιες στιγμές ενθουσιασμού είναι που καταλαβαίνεις τη διαφορά. Δεν μιλάμε πλέον για ράγισμα αλλά για το γυαλί που έχει σπάσει.
Το γυαλί σπάει όταν τελειώνουν οι δικαιολογίες.
Γιατί οκ να δικαιολογήσεις το ροχαλητό, ότι ξεχνάει επετείους και γιορτές. Να δικαιολογήσεις ότι ξεχνάει τα κλειδιά του, να πάρει ψωμί για τοστ από το σούπερ μάρκετ. Όμως υπάρχουν και πράγματα που δεν δικαιολογούνται. Όπως το μεταξύ σας going on. Aυτό που ξεκινάει με φόρτσα τις μηχανές και μετά τελειώνουν οι βενζίνες και παρκάρει στον καναπέ για πάντα.
Αυτό που μιλάς και νιώθεις πως ανακαλύπτεις νέους κόσμους στη σχέση σου. Και μετά δεν μπορείς να καταλάβεις αν ανοίγει το στόμα του και βγαίνουν βατράχια ή δεν το ανοίγει καν.
Και τέλος το γυαλί σπάει πραγματικά αληθινά και ντόμπρα όταν δεν μας νοιάζει αγάπη μου.
Γιατί αν μας ένοιαζε θα το φροντίζαμε, θα το βάζαμε στο πάνω ράφι με τα καλά ασημικά. Θα ρίχναμε κι ένα ξεσκόνισμα. Θα το πηγαίναμε και μια εκδρομή. Θα κάναμε πίσω για εκείνο το τριήμερο για ελεύθερο κάμπινγκ. Ναι, συμφιλίωση με τη φύση. Ναι, θα αφήναμε και το σπίτι ελεύθερο σε πέντε μαντράχαλους να δούνε τον τελικό κι ας γινόταν πόλεμος. Θα τα μαζεύαμε την επόμενη και θα βρίζαμε από μέσα μας.
Αλλά δεν το κάναμε γιατί με το χέρι στην καρδιά -και κατόπιν εορτής- δεν ήταν το γυαλί που θέλαμε να προφυλάξουμε. Κι αν μας την σπάει που έσπασε είναι γιατί μας βρίσκει απροετοίμαστες.
Να τα σπάτε τα γυαλιά, να τα θρυμματίζετε κι ας κλαίτε μετά. Μέχρι να βρεθεί αυτό το ένα που θα κάνετε τα πάντα να μείνει ακέραιο.
featured photo: ©pexels/@Masha Raymers