Ο φάκελος των πρώην ανοίγει συνήθως σε στιγμές που δεν το περιμένουμε και σε κουβέντες με τις φίλες μας. Το ίδιο συνέβη και στη δική μας περίπτωση. Στις ακόλουθες γραμμές θα διαβάσεις δυο ιστορίες με γεύση αλήθειας αναφορικά με τον έρωτα που τελικά δεν άντεξε να παραμείνει έρωτας. Ή και όχι. Γιατί η ζωή προχώρησε, κι εμείς μαζί της. Κρατάς ωστόσο μυστικό; Εμείς ποτέ δεν ξεχάσαμε!
Η ιστορία της Συντάκτριας, Σοφίας Ζιρκονίου
Ερωτεύτηκες, αγάπησες, έζησες, απέκτησες αναμνήσεις, κοινές εμπειρίες. Και μετά ήρθε το τέλος. Και έτσι ξαφνικά καλείσαι να βγάλεις από τη ζωή σου έναν άνθρωπο. Όχι έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Τον άνθρωπό σου. Εκείνον που μέχρι χθες ανήκε στην καθημερινότητά σου. Εκείνον που μοιραζόσουν τη ζωή σου, τα όνειρά σου, τις ανησυχίες σου. Μπορείς; Θέλεις; Το ότι το ερωτικό κομμάτι τελείωσε σημαίνει ότι τελείωσε και το ανθρώπινο;
Για κάποιους η αποξένωση είναι μονόδρομος.
Η πλήρης διακοπή επικοινωνίας και το απόλυτο ξερίζωμα του άλλου από τη ζωή σου, φαίνεται ως μόνη επιλογή. Για εμένα δεν ήταν ποτέ. Όχι σε όλες τις περιπτώσεις, τουλάχιστον. Γιατί ναι προφανώς υπάρχουν εκείνες οι σχέσεις, εκείνοι οι άνθρωποι που όντως θέλεις να ξεχάσεις ακόμη και ότι υπήρξαν κάποτε. Προφανώς εκείνες τις σχέσεις, εκείνες που σου αφήνουν στα χείλη τη γεύση της προδοσίας, της απάτης, του ψεύδους, της κακοποίησης, εκείνες απλά τις αφήνεις πίσω σου. Φεύγεις τρέχοντας μη σου πω. Χωρίς δισταγμό και δεύτερες σκέψεις.
Αλλά εκείνες τις άλλες, εκείνες που σου άφησαν απλά μία γλυκόπικρη γεύση, σαν το γλυκό καρυδάκι που δεν ξεπίκρισε καλά, με εκείνες τι γίνεται; Με εκείνους τους ανθρώπους που «σας τελείωσε» ή που ανακαλύψατε πως δεν έχετε τις ίδιες σταθερές ή που οι συνθήκες της ζωής σας απομάκρυναν. Πόσο εύκολα εκείνους τους ανθρώπους τους λες «γεια» και γυρνάς την πλάτη;
Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω πως δεν υπήρξαν.
Άνθρωποι που μου ταίριαζαν ως άνθρωποι αλλά όχι ως σύντροφοι ζωής δεν μπόρεσα ποτέ να σταματήσω να τους μιλάω. Άνθρωποι που πέρασα μέρες, μήνες, ακόμη και χρόνια από τη ζωή μου∙ άνθρωποι που με έμαθαν, με άκουσαν, με στήριξαν, με έκαναν και γέλασα, κοίταξαν μέσα μου και άγγιξαν την ψυχή μου, έστω και λίγο, δεν μπόρεσα ποτέ να τους ξεριζώσω έτσι απλά. Για αυτό και μερικές από τις πιο όμορφες ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή μου είναι με ανθρώπους που κάποτε δοκιμάσαμε να συνυπάρξουμε σε αυτή τη γη ως ερωτικοί παρτενέρ, αλλά η ζωή μας έδειξε ότι η φιλία είναι το δικό μας ταίριασμα.
Η ιστορία της Συντάκτριας, Κέλλυς Σεφέρου
Και κάπου εδώ η Σοφία μου δίνει την σκυτάλη. «Άραγε φίλη με τον πρώην μου γιατί;», «Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία;». Σειρά έχει να σου πω την δική μου ιστορία αλήθειας.
Θα ήταν ψέμα αν σου έλεγα πως οι προηγούμενες σχέσεις, μου άφησαν κατάλοιπα. Μερικά ανείπωτα λόγια και θυμό ίσως, η ευχή μου όμως στο σήμερα για εκείνα τα πρόσωπα παραμένει ίδια. Δεν εύχομαι σε κανέναν από τους προηγούμενους μου έρωτες να είναι χειρότερη η κάθε τους ημέρα, όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι. Αντιθέτως, από καρδιάς θα ήθελα όσοι μοιραστήκαμε τις ζωές μας να είναι καλά και ευτυχισμένοι. Όχι όμως μαζί μου. Και θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί.
Όταν μια πόρτα κλείνει, μάλλον σημαίνει ότι θα χρειαστεί να κάτσεις μόνη σου για να σκεφτείς. Αυτό άργησα να το καταλάβω. Όταν μια πόρτα κλείνει, σημαίνει ότι έκλεισε γιατί δύο άνθρωποι δεν είχαν την επιθυμία για να την κρατήσουν ανοιχτή. Όταν μια πόρτα δεν μπορεί με τίποτα να παραμείνει ανοιχτή, είναι γιατί κάποιος κάποτε δεν στάθηκε εμπόδιο σε αυτή την πόρτα. Κι ας έκλαψε με μαύρο δάκρυ, κι ας είπε πως προσπάθησε, κι ας έκανε πισωγυρίσματα. Ίσως και περισσότερα από ένα. Και έτσι και έγινε. Και όλα στα αλήθεια υπέροχα. Γιατί αυτές οι πόρτες εμένα με οδήγησαν σε μια άλλη. Μια πιο μαγική και εν τέλει καλύτερης ποιότητας. Αυτές οι πόρτες μου έμαθαν τι θέλω και τι δεν θέλω να επαναλάβω. Τι θα πει σε αγαπώ σε φιλικό, ερωτικό, συντροφικό και οικογενειακό επίπεδο. Τι θα πει σε βλέπω και σαν φίλο γιατί η ερωτική επιθυμία από μόνη της, εμένα δεν μου αρκεί.
Και φτάνω στο ζητούμενο.
Έχω φίλους. Φίλους που τιμούν με αγάπη την ευτυχία μου. Έχω σύντροφο. Έναν σύντροφο που η ιστορία έχει δείξει πως αν ποτέ γίνουμε πρώην, δεν θα γίνουμε ποτέ δυο απλοί πρώην. Και η ζωή μας αντικειμενικά θα προχωρήσει, μια τέτοια αγάπη όμως είναι αδύνατο να σταματήσει να συμπορεύεται στον ίδιο ρυθμό. Τουλάχιστον εγκεφαλικά. Οπωσδήποτε συναισθηματικά. Ίσως και κάτι να παραλείπω. Τι σημασία έχει όμως; Aφού μερικές αγάπες δεν περιγράφονται με λόγια. Γι’ αυτές λοιπόν τις αγάπες αξίζει να σπάσουμε ορισμένα στερεότυπα, μαζί και κάποιους κανόνες μας. Γιατί ένας τέτοιος πρώην αξίζει όχι μόνο να γίνει φίλος σου, αλλά να ακούει και στο όνομα σου σε επείγουσες περιπτώσεις. Ένας τέτοιος πρώην κορίτσια, στοιχηματίζω πως μπορεί να βγάλει «knock out» χιλιάδες επόμενους νυν. Υπάρχουν λοιπόν και εξαιρέσεις. Και εγώ ομολογώ πως λατρεύω τις εξαιρέσεις!
Στη δική σου περίπτωση ποια εξαίρεση σου απέδειξε ότι μπορεί να νικήσει μερικούς από τους κανόνες σου; Υπήρξε στη ζωή σου ποτέ κάποια αγάπη που να σου έδειξε ότι η φιλία είναι το δικό σας ιδανικό ταίριασμα; Εσύ γνωρίζεις τις απαντήσεις, μαζί και τον μοναδικό σου παραλήπτη!