Ενός λεπτού σιγή για όλες τις φορές που πήγες να κάνεις ένα καινούργιο βήμα. Και κατέληξες να συγκρίνεις τον νέο με το φάντασμα του πρώην. Για όλες τις φορές που μέσα σου ούρλιαξες γιατί ο νέος είναι ωραίος, μα πάντα ο τρισκατάρατος είναι αλλιώς.
Γιατί να σου λείπουν τα κρύα αστεία του, ενώ μεταξύ μας το χιούμορ του ήταν χειρότερο απ’ των ancient memes για τον covid.
Σου λείπουν όμως και τα αστεία του και αυτή η μοναδικότητα που έχει στο κεφάλι σου για όσο νιώθεις ακόμα ερωτευμένη. Για όσο μέσα σου δεν τον έχεις απομυθοποιήσει. Για όσο ακόμα πιστεύεις πως αυτό που είχατε ήταν μοναδικό.
Σου λείπει και τώρα που είσαι έτοιμη να κάνεις ένα νέο βήμα. Και κάθε φορά που ο καινούργιος κάνει κάτι που δεν σου αρέσει, γυρίζεις και σκέφτεσαι Αυτόν.
Όπως έλειπε και σε μένα ο Δημήτρης που πάντα γελούσε πιο όμορφα, έπιανε την ειρωνεία και τα αστεία μου. Ο Δημήτρης βέβαια με είχε μάθει. Τον είχα αφήσει δηλαδή να πλησιάσει. Ενώ με το Σωκράτη ήταν μια αβέβαιη αρχή. Μια αρχή που πάντα έχει ένα μούδιασμα γιατί δεν τον ξέρεις τον άλλον. Και όλα τα καινούργια σου φαίνονται άγαρμπα και άγουρα και σου λείπουν εκείνα που είχες συνηθίσει.
Γιατί να είμαστε όμως πάντα τόσο εθισμένοι στο παρελθόν. Μου λες;
Γιατί να μην μπορείς να κάνεις μια νέα αρχή και να σταματήσεις να συγκρίνεις. Να κλείσεις τα μάτια σε ότι σου θυμίζει φαντάσματα που κρύβεις κάτω απ’ το κρεβάτι. Και να προχωρήσεις. Όπως μπορεί να κάνει κι εκείνος. Όπως έκανε και ο Δημήτρης( με την όπισθεν μεν αφού γύρισε στην Κάτια). Αλλά και πάλι δε νομίζω να έψαχνε το γέλιο και το βλέμμα μου κάθε πρωί.
Κακά τα ψέματα ότι και να λες στον εαυτό σου και στις φίλες σου, σταματάς να συγκρίνεις μόνο όταν ξενερώσεις. Όταν επιτέλους φτάσει αυτή η στιγμή που ακούς τ όνομά του και δε βγάζεις ούτε φωτιές ούτε καρδούλες απ’ τα μάτια σου.
Όταν επιτέλους τον ξεπεράσεις εντελώς. Και δε σε νοιάζει ούτε ποια τυχερή (ή άτυχη τον φορτώθηκε) αλλά ούτε που βρίσκεται και γιατί έφυγε απ’ τη ζωή σου.
Τη στιγμή που θα φτάσεις να νιώθεις ελεύθερη από σκέψεις θα είναι και η επική στιγμή που θα σταματήσεις να συγκρίνεις. Γιατί πολύ απλά θα έχεις φτάσει το στάδιο της αποδοχής. Θα έχεις αποδεχτεί την κατάσταση, το τέλος και θα είσαι έτοιμη για ότι καινούργιο έρθει στο δρόμο σου.
Τότε ναι όπου και να σε βρει αυτή η στιγμή θα είσαι αν όχι ευτυχισμένη σίγουρα πολύ ήρεμη. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.
Photo by @ashiqkhan