Από τα πρώτα σχολικά χρόνια που η ….όποια Ελενίτσα…. δεν θέλησε να είναι η διπλανή μας στο θρανίο, μέχρι τα τελευταία ενήλικα χρόνια μας που το τελευταίο υποψήφιο αφεντικό προτίμησε να δώσει τη θέση σε κάποιον άλλον, η απόρριψη υπάρχει στη ζωή μας από τότε που ξεκινήσαμε να υπάρχουμε κι εμείς. Έχουμε μάθει όμως να την αντιμετωπίζουμε;
Η απόρριψη είναι κάτι που υφίσταται με πολλές μορφές και σε πολλές εκδοχές.
Συναισθηματική, επαγγελματική, ερωτική, φιλική, γονική, από κάποιον οικείο μας ή από έναν παντελώς άγνωστο, άμεση ή έμμεση…. σίγουρα οδυνηρή σε κάθε περίπτωση. Τόσες φορές την έχουμε βιώσει κι όμως κάθε φορά την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι πρωτόγνωρο.
Η απόρριψη ως γεγονός είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, και συμβαίνει, στον καθένα από εμάς. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να είναι ανακουφιστικό και να μας δίνει κουράγιο για να την αντιμετωπίσουμε όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνεται. Επιπλέον, σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν προσωπικό ζήτημα, αλλά μία δυσάρεστη κατάσταση λόγω συγκεκριμένων συνθηκών και συγκυριών.
Το σίγουρο βέβαια είναι πως η απόρριψη είναι ένα δύσκολο πραγματικό γεγονός, όσο και αν κάποιοι από εμάς προσπαθούμε να το υποβαθμίσουμε ή να «φανταζόμαστε» πως συμβαίνει μόνο στους άλλους και ποτέ σε εμάς. Για αυτό και το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα στο δρόμο της διαχείρισης μίας απόρριψης είναι να αποδεχτούμε την ύπαρξή της και να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να νιώσει τα συναισθήματα που τη συνοδεύουν.
Χωρίς όμως να επιτρέψουμε στα όποια αρνητικά συναισθήματα εμφανιστούν, να κατακλύσουν όλο μας το είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα και να μας οδηγήσουν σε μία συνεχή και πολύ επώδυνη μελαγχολική κατάσταση, με αρνητικές επιπτώσεις.
Είναι η ώρα που πρέπει να μάθουμε από την εμπειρία της απόρριψης, να ανακτήσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, να κάνουμε τον απολογισμό μας και να αναθεωρήσουμε ίσως κάποια πράγματα. Ή στην περίπτωση που η απόρριψη προήλθε από κάποιο δικό μας σφάλμα να επιδιορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να ξαναπροσπαθήσουμε.
Γιατί πολλές φορές αξίζει να προσπαθήσουμε ξανά, ίσως με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και σιγουριά, και να παλέψουμε για αυτό που επιθυμούμε.
Ή σε διαφορετική περίπτωση να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και τα προσόντα μας (αν για παράδειγμα η απόρριψη που βιώνουμε είναι επαγγελματικής φύσεως) ώστε να αποφύγουμε παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Κάτι ακόμη που συχνά ξεχνούμε, επιτρέποντας το αντίθετο να μας επηρεάζει περισσότερο από το επιτρεπτό, είναι ότι την ευτυχία μας την ορίζουμε εμείς και μόνο εμείς. Κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να μας τη στερήσει και κανενός η απόρριψη δεν μπορεί να τη διαλύσει…. ίσως μόνο να την σκιάσει για λίγο. Αλλά και πάλι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η ευτυχία μας δεν ορίζεται από τη μη απόρριψη κάποιου, αλλά από τη δική μας αποδοχή.
Όταν επιτέλους συνειδητοποιήσουμε ότι τα συναισθήματα και οι σκέψεις των άλλων επηρεάζουν, ουσιαστικά, τη δική τους ζωή και όχι τη δική μας και ότι οι μη απορριπτέες στιγμές που μας χαρίζουν απλά γεμίζουν ευχάριστα την καθημερινότητά μας, τότε ίσως και να καταλάβουμε ότι εμείς πληγώνουμε τον εαυτό μας περισσότερο δίνοντας συνήθως μεγαλύτερη αξία και προσοχή στην απόρριψη κάποιου, αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο θεωρώντας την αποδοχή του ως κάτι αναγκαίο για τη δική μας ευτυχία.
Ένα ακόμη σφάλμα που κάνουμε συχνά είναι ότι περιμένουμε από τον άλλον να αναλογιστεί το λάθος του και να επιστρέψει σε εμάς, αποσύροντας την απόρριψή του και δηλώνοντας τη μεταμέλειά του.
Φυσικά, αυτό είναι ένα πιθανό γεγονός, αλλά μία εσφαλμένη τακτική αντιμετώπισης από μέρους μας, όταν βρισκόμαστε στην πρώτη φάση της αποδοχής. Αν συμβεί καλώς…. αν όχι πάλι καλώς…. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε την απόφασή του, όπως περιμένουμε κι άλλοι να σέβονται τις δικές μας αποφάσεις.
Η αυτοβελτίωση και η εσωτερική ενδυνάμωση του εαυτού μας είναι σίγουρα μία τακτική που θα μας ωφελήσει, θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και ίσως αποτρέψει κάποιες από τις πιθανές απορρίψεις που μας περιμένουν εκεί πιο κάτω. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ατσαλώσουμε την ψυχή μας πριν την επόμενη απόρριψη. Γιατί δυστυχώς η απόρριψη υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, όχι μόνο στο λεξικό, αλλά και στην αληθινή ζωή, όσο υπάρχουμε κι εμείς. Και δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα θα μας πληγώνει και θα μας πονάει, αρκεί κάθε φορά ο πόνος να είναι και λιγότερο οδυνηρός και η επούλωση της πληγής ολοένα και πιο γρήγορη.