Παλεύω εδώ και ώρα να βγάλω από το μυαλό μου -και από τον τίτλο- τη λέξη χειραγώγηση. Δε μ’ αρέσει, με τρομάζει. Νιώθω σαν εκείνες τις μαριονέτες που είναι άβουλες στα χέρια κάποιου. Τις πιάνεις και φτιάχνεις πρόγραμμα και καθορίζεις με τις κινήσεις σου τη μοίρα τους. Γίνονται κι αυτές του χεριού σου.
Κάπως έτσι και ίσως λίγο πιο δραματικά συμβαίνει στις σχέσεις. Όταν ο σύντροφός σου, ο καλός σου, το άλλο σου μισό ξαφνικά επηρεάζει τα πάντα σου.
Ξαφνικά από εκεί που ήσουν ότι πιο πολύτιμο στα χέρια του, γίνεσαι του χεριού του. Κινείσαι και δρας σύμφωνα με τις δικές του προτροπές και επιρροές. Ενώ συχνά επηρεάζεσαι ψυχικά από μη και απαγορεύσεις. Παύεις να πιστεύεις στον εαυτό σου και ένα σύννεφο αμφιβολίας σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα.
Τι συμβαίνει όταν ξαφνικά επηρεάζεσαι τόσο πολύ από τα πιστεύω του που ξεχνάς τα δικά σου. Πότε ακριβώς σημαίνει πως έχεις γίνεις όντως του χεριού του.
Όταν πάψεις να πιστεύεις στον εαυτό σου
(Και στα όνειρά σου και στις δυνάμεις σου). Γιατί; Επειδή εκείνος ξαφνικά θυμήθηκε ότι τόση δύναμη και ανεξαρτησία τον φοβίζει. Οπότε τι πιο εύκολο από το να σου κόψει εντελώς κάθε φόρα. Είχα κάνει αίτηση σε μια μεγάλη εταιρεία -το άγχος μπορείς να το φανταστείς – όπως και η αναμονή για απάντηση. Αλλά αυτό που σίγουρα δεν περιγράφεται η στήριξη του τότε φίλου μου πριν και μετά την συνέντευξη. Δε θα σε πάρουν, μου έλεγε έτσι είναι οι μεγάλες εταιρείες.
Σίγουρα κάπως έτσι είναι οι μεγάλες εταιρείες, σκεφτόμουν ένα μήνα μετά το πολυπόθητο “Ναι”. Όμως έτσι είναι και οι σχέσεις οι μονόπλευρες οι καθόλου υποστηρικτικές. Αυτές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα περισσότερο από να πας μέχρι το περίπτερο για τσίχλες.
Όταν τον αφήνεις να τονίζει τα ελαττώματά σου.
Πράγμα που τις περισσότερες φορές σημαίνει πως έχει κόμπλεξ για τα δικά του. Και όχι δε μιλάμε για inside jokes που είναι τέρμα αθώα και χαριτωμένα. Αλλά για εσωτερικό πόλεμο για σένα που ούτε ένα αυγό δεν ξέρεις να μαγειρεύεις. Ενώ την ίδια στιγμή εσύ μπορεί να χειρίζεσαι κλαρκ, οδηγείς νταλίκα ή ακόμα και να σώζεις κάθε μέρα ζωές. Αλλά στην κουζίνα παίρνεις βραβείο “κάτι καίγεται”. Κάπως έτσι προσπερνάς τι πέτυχες και καταλήγεις πεπεισμένη πια πως το αυγό σε κατατάσσει στο τίποτα. Και γίνεσαι εύκολα του χεριού του.
Όταν καθορίζει την καθημερινότητά σου
“Αυτός μέχρι και τον καφέ θα σου κόψει”, έλεγα στην κολλητή μου όταν γνώρισε τον Χ. Όπου Χ βάλε Χάρος γιατί έτσι αποδείχτηκε. Αλλά όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες. Όταν είσαι “lovara” -δική μου λέξη- και βάζεις πάνω απ’ όλα τη σχέση και τα θέλω της σχέσης, κινδυνεύει όλο αυτό να σε καταπιεί . Και ο καφές μετά το γυμναστήριο κόπηκε και τα Σάββατα με κρασί στο στέκι αραίωσαν. Γενικά και ειδικά νίκησε ο φόβος. Γιατί στον Σπύρο δεν αρέσει…
Όταν επιτρέπεις να σε αλλάξει
Δεν είναι κακό να σου κόψει την γκρίνια για παράδειγμα (δεν έχει γεννηθεί ακόμα τέτοιο αρσενικό). Έστω το τσιγάρο θα σου μένουν και παραπάνω λεφτά για γόβες. Αλλά όχι να επέμβει και να σε πείσει κιόλας π.χ ότι πρέπει να αλλάξεις χρώμα στα μαλλιά σου, να χάσεις βάρος κλπ. Και το χειρότερο να πείθεσαι να προσπαθήσεις για αυτές τις αλλαγές πιστεύοντας -ουτοπικά πάντα- πως έτσι θα σε θέλει περισσότερο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν ο άλλος αντί να σε φροντίζει, σε ελέγχει σε κατευθύνει σε θέλει του χεριού του.
Δεν έκοψα εγώ τη σοκολάτα το 2012 γιατί πίστευα πως αν κατέβει το λίπος μου, θα ανέβω στα μάτια του. Ήταν personal trainer βλέπεις και όσο τρέχαμε κάθε πρωί πριν τη δουλειά μου, άλλο τόσο αναρωτιόμουν αν θα τον φτάσω ποτέ.
Έφτασα κάπου όντως. Όταν χωρίσαμε γιατί ερωτεύτηκε την κοπέλα από το παγωτατζίδικο απέναντι από το γυμναστήριο. Μπορεί να είχα λιγότερο λίπος. Αλλά εκείνη κέρδιζε αλλού. Αγαπούσε και πίστευε πιο πολύ στον εαυτό της. Απόδειξη ότι ο Χρήστος δεν τόλμησε να της επιβάλλει τίποτα και ποτέ.
Στις σχέσεις δεν γίνεται ποτέ να τα έχουμε όλα στο χέρι μας. Δε γίνεται να είναι όλα εύκολα. Και ίσως αν ήταν να κατέληγαν φρικτά βαρετά. Είναι υγιές να επηρεάζεσαι από τον άλλον γιατί μπαίνεις στον κόσμο του. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να αλλοιώσεις τον δικό σου…
featured photo: @Leonevondizic