Το διαζύγιο στην παιδική ψυχολογία είναι σα να σπάει η δοκό ισορροπίας την ώρα που ετοιμάζεσαι για διπλό ροντάτ. Δεν ξέρεις ούτε πως θα πέσεις, ούτε σε τι μορφή θα είναι τα άκρα σου μόλις καταφέρεις να σηκωθείς.
Κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ όταν χώρισαν οι γονείς μου. Με τη μόνη διαφορά ότι είχα σταματήσει χρόνια πριν την ενόργανη. Αλλά και πάλι το «κρακ» μέσα μου ήταν εξίσου σοκαριστικό.
Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είχα αυτή τη γνωστή άρνηση που σε πιάνει όταν συμβαίνει κάτι πραγματικά άσχημο και δεν μπορείς να το συλλάβεις. Έλεγα οκ ένας καβγάς είναι θα ξεθυμάνει και όλα θα γίνουν όπως πριν.
Μόνο που τα πράγματα σοβάρεψαν όταν κατάλαβα πως από την ντουλάπα του μπαμπά μου έλειπαν όλα του τα ρούχα. Το σοκ της συνειδητοποίησης πως ήταν αλήθεια έκανε τον οργανισμό μου να αντιδράσει με περίεργο τρόπο. Τα μαλλιά μου αραίωσαν επικίνδυνα και για μερικούς μήνες τα καπέλα μπήκαν αναγκαστικά στη ζωή μου.
Το παράδοξο σε όλο αυτό ήταν πως ο χωρισμός ήταν βελούδινος. Οι γονείς μου δε χώρισαν με βία, δικαστήρια και επικούς καβγάδες. Χώρισαν αθόρυβα. Και καμιά φορά η σιωπή είναι αυτή που κάνει μεγαλύτερο κρότο.
Εννοείται πως στα ευαίσθητα 14 δεν μπορούσα να δεχτώ πως το happy family στο δικό μου σπίτι πήρε ταμπέλα διαζυγίου. Πως πλέον θα έμενα με τη μαμά μου και το μπαμπά θα τον έβλεπα τα Σαββατοκύριακα.
Πως θα έπρεπε να λέω τα νέα μου στη μαμά live και στον μπαμπά απ΄ το τηλέφωνο. Πως αντί για ολόκληρη τούρτα από το πάρτυ μου θα έπρεπε να του κρατήσω κομμάτι σε ταπεράκι. Όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που ξαφνικά άλλαζαν χωρίς να ερωτηθώ ήταν αρκετές για να δημιουργήσουν μια σύγχυση.
Μέσα μου λίγους μήνες αργότερα ο φόβος του «μετά» της επόμενης μέρας και όλης αυτής της αλλαγής άρχιζε να ξεθωριάζει. Το διαζύγιο άλλωστε δεν είναι ταμπού αλλά ένα σύνηθες φαινόμενο που αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά στην ηλικία που ήμουν.
Σίγουρα δεν ήμουν η μόνη και το ακόμα καλύτερο δεν υπήρξα ποτέ μόνη. Πάντα υπήρχαν δίπλα μου όλοι να με φροντίζουν να με νοιάζονται και πολλές φορές να με κακομαθαίνουν. Ανεξαρτήτως διαζυγίου για να σας προλάβω. Παρόλη την βατή κατάσταση του χωρισμού εγώ βγήκα πιο σοφή. Μάζεψα τα κομμάτια του πρώτου σοκ και τα μετέτρεψα σε γνώση, σε εμπειρία.
Έμαθα πως:
Δύο άνθρωποι μπορεί να χωρίσουν αλλά συγχρόνως να αγαπιούνται
Με όλη την έννοια της λέξης. Να ναι σου λέει ο άλλος η αγάπη της ζωής σου, να έχεις κινήσει γη και ουρανό για να είστε μαζί και να χωρίζετε. Αλλά ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ να αγαπιέστε τρελά. Μη με ρωτάς πως γίνεται αυτό; Εύχομαι ωστόσο να μη χρειαστεί να το ζήσω ποτέ.
Ποτέ δεν ξέρεις πόσο διαρκεί το «για πάντα»
Παντρεύεσαι κάνεις οικογένεια, παιδιά. Συνεχίσεις να αγαπάς το σύντροφό σου αλλά μια μέρα ξυπνάς και κάποιος δηλώνει πως θα πάει για τσιγάρα. Και πως δε θα γυρίσει. Γκρεμίζεται ο κόσμος σου, η σκεπή κάτι κεραμίδια στην ταράτσα. Αλλά εσύ όλο αυτό πρέπει να το δεχτείς. Το διαζύγιο είναι μονόδρομος.
Είναι ξεκάθαρο καμπανάκι πως πρέπει να φροντίζεις τη σχέση σου. Κάθε μέρα!
Όση φροντίδα και να δώσεις στα παιδιά, στο σπίτι, στις υποχρεώσεις άλλη τόση οφείλεις να δίνεις και ως σύντροφος. Να ακούς, να μοιράζεσαι αλλά και να κρατάς τη φλόγα, την αγάπη και όσο πιο πολύ ερωτισμό μπορείς.
Να σε φροντίζεις και να σε αγαπάς
Και να πατάς γερά στα πόδια σου. Ήταν συμβουλή της μαμάς μου που εννοείται πως μετά το διαζύγιο δεν έμεινε σπίτι να φτιάχνει κέικ. Και ας χάσαμε λίγο μαμαδίστικο φαγητό μου αρκεί την έβλεπα να χαμογελάει ξανά. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Να δουλεύεις αν είναι αυτό που θέλεις να κάνεις. Να κάνεις pilates, yoga και γενικά να υπάρχει στη μέρα έστω μια ώρα #metime για σένα και μόνο .
Να μη μένεις σε κάτι που έχει τελειώσει
Συχνά μένουμε σε σχέσεις από συνήθεια, από φόβο ή γιατί μας είναι δύσκολο να τις τελειώσουμε. Πόσο μάλλον σ’ ένα γάμο που έχει παιδιά. Τα παιδιά ωστόσο αφουγκράζονται πάντα τα vibes και νιώθουν πότε είναι ή όχι οι γονείς τους αγαπημένοι και ευτυχισμένοι μαζί. Το να μένεις σ ένα γάμο κατ’ αναγκαιότητα μόνο δυστυχία μπορεί να φέρει.
Να είστε πάντα ομάδα
Δεν έχει σημασία αν χωρίζετε αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν πρέπει το παιδί να γίνει σάκος του μποξ μετά το διαζύγιό σας. Αυτά τα κομπλεξικά τύπου επίδειξη δύναμης που βγάζουν και οι δύο τα παράπονα της σχέσης τους δηλητηριάζοντας το παιδί είναι και ξεπερασμένα και τοξικά. Στην τελική σαν παιδί δεν με νοιάζε ποιος έφταιξε περισσότερο και ποιος λιγότερο μ ένοιαζε να με αγαπάνε και να με στηρίζουν το ίδιο.
Τέλος, έμαθα πως η ευτυχία κάνει κύκλους και πως μπορεί η πρώτη αγάπη να μην είναι η παντοτινή. Αλλά να έρθει κάτι άλλο παρακάτω και να σε πείσει πως ίσως αυτή τη φορά καταφέρεις να πλησιάσεις το «για πάντα».
Κάτι τέτοιο έγινε όταν ο μπαμπάς μου ξαναέφτιαξε οικογένεια μετά το διαζύγιο και απέκτησα μια μικρότερη αδερφή. Όχι δε ζηλεύω . Ο μπαμπάς μου δείχνει χαρούμενος ξανά και εγώ επιτέλους πήρα τον τίτλο της μεγάλης αδερφής.
Η αγάπη άλλωστε όταν μοιράζεται διπλασιάζεται*
featured photo: Twenty20.com/maginnis