Το κακό timing δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη χειρότερη δικαιολογία. Τίποτα περισσότερο από την ευκολία στην ατολμία μας. Κρύβεσαι πίσω από το χρόνο και προσπαθείς να πεις αυτό που δεν τολμάς.
Το κακό timing είναι η χαλαρή χυλόπιτα (ναι έτσι λαικά θα το λέω). Αντί να σου πει ένα «μ αρέσεις, αλλά είμαι με την Κατερίνα».
Μπορεί να είναι και πιο hard η αλήθεια « Μ αρέσεις αλλά τελικά θα γυρίσω στην Κατερίνα». Όπως θα ήθελα να το είχα ακούσει εγώ 4 χρόνια πριν. Δεν έχει σημασία τι είχε κάνει η Κατερίνα, πως ήταν ή γιατί χώρισαν.
Σημασία έχει πως εγώ αυτή τη λυτρωτική φράση δεν την άκουσα ποτέ. Γιατί; Ξέρεις είναι ωραίο να φτιάχνεις ελπίδες και να κρατάς ένα διάχυτο-ψεύτικο- ερωτισμό και μια πόρτα ανοιχτή. Και φυσικά σε ελεύθερη μετάφραση εσύ να μένεις μπουκάλα μ’ ένα μπουκάλι επίσης άδειο να αναρωτιέσαι γιατί ο χρόνος είναι εχθρός σου.
Ενώ στην πραγματικότητα ο εχθρός σου δεν είναι ο χρόνος. Αλλά η ανάγκη να πιστέψεις σε μια ουτοπία. Να εθελοτυφλείς από το να δεχτείς το προφανές όπως έκανα κι εγώ.
Απλά δεν είναι για σένα.
Δεν φταίει το κακό timing. Ούτε η μάγισσα πρώην που τον έδεσε στα δόλια δίχτυα της και δε μπορεί να ξεφύγει. Και για να μην έχεις αυταπάτες και να δοθεί επιτέλους μια εξήγηση σ΄ αυτό τον εξαγνισμό θα σου πω το εξής:
Και κάπου αργότερα να βρεθείτε/συναντηθείτε πάλι δε θα κουμπώσετε σωστά. Πάλι κάτι θα στραβώσει, κάτι δεν θα κολλάει. Θα θέλεις απ’ τη μια να το ζήσεις γιατί έχει μείνει το απωθημένο. Αυτό το ανεκπλήρωτο συναίσθημα που σε κάνει να έχεις φουλ εξιδανικευμένο τον άλλον και να το φαντάζεσαι σαν το πιο τέλειο άνθρωπο επί γης.
Εννοείται πως αυτή η παγίδα του «τι θα γίνει/γινόταν αν» δεν αφήνει καμία μας ασυγκίνητη. Όπου κι αν σε πετύχει σε βαράει στο δόξα πατρί. Αλλά προσωπικά πιστεύω πως αυτός ο εξαγνισμός είναι πάντα χειρότερος από την δικαιολογία του κακού timing.
Εκεί λες οκ με δουλεύει ή τέλος πάντων μ έφαγε μια πιο γρήγορη στη στροφή. Αυτή που του κέρασε τον πρώτο καφέ μια βροχερή Δευτέρα και του χαμογέλασε ή γειτόνισσα Κατερίνα. Τώρα σε ποιον να ρίξω το φταίξιμο.
Ποιος φταίει που 5 χρόνια μετά όσο κοντά κι αν ήρθαμε τίποτα μα τίποτα δεν έμοιαζε όπως το είχα στο μυαλό μου. Και καφέ ήπιαμε και κρυφά χαμογελάσαμε και τις μάσκες μας βγάλαμε και αράξαμε με Netflix αγκαλιά.