Μπορεί να μην ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, αλλά έγινε έρωτας σε κάθε ματιά.
Και δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Μεγαλώσαμε με παραμύθια και άρλεκιν για φλογερά πάθη που σε χτυπούν στο Δόξα Πατρί με το καλημέρα σας.
Αποκοιμηθήκαμε με ταινίες που μια στοίβα βιβλία πεσμένη στο γρασίδι ήταν αρκετή για να ερωτευτούν δύο νέοι. Όμως υπάρχουν και οι έρωτες που πάτησαν skip στο ” μπαμ και κάτω” γιατί η γνωριμία υπήρχε ή γιατί η γνωριμία δεν έφερε αμέσως το μπαμ.
Άσε που υπάρχουν και έρωτες που -ακόμα χειρότερα- μπορεί να υπήρχε η γνωριμία και παράλληλα η αντιπάθεια. Να ορκιζόσουν ρε παιδί μου πως εσύ με αυτόν όχι απλά ούτε καν, αλλά θα πλήρωνες και δύο καλά παιδιά να τον τσιμεντώσουν λίγο.
Έρχεται όμως η ζωή- που ας δεχτούμε ότι ξέρει τι κάνει- και σας μετακινεί σαν πιόνια και σας φέρνει κοντά. Εκεί που τα είχες σχεδιάσει όλα καταλήγεις να ερωτεύεσαι στην καλύτερη κάποιον που ήδη ήξερες και στη χειρότερη κάποιον που μέχρι χτες αντιπαθούσες.
Ενώ το πάρτυ εκεί ψηλά καλά κρατεί εσύ αναρωτιέσαι πως γίνεται να είναι αληθινό και δυνατό κάτι που δεν είναι καινούργιο. Κάτι που δε σου τράβηξε την προσοχή με το πρώτο βλέμμα, με το πρώτο “γεια”.
Ο έρωτας είναι το πιο απρόβλεπτο συναίσθημα που υπάρχει.
Δεν ξέρεις ποτέ γιατί μπορεί να ερωτευτείς κάποιον. Ένας συνάδελφός μου κάποτε είχε ερωτευτεί μια κοπέλα απ’ τη χροιά της φωνής της. Τελικά δεν έγινε σχέση, αλλά του είπε πως κι εκείνος είχε ωραία φωνή και τώρα κάνει ραδιόφωνο.
Ο νονός μου ζει και εργάζεται σε ένα Πανεπιστήμιο στην άλλη άκρη της γης, ερωτεύτηκε τη γραμματέα του 23ου ορόφου την οποία την έβλεπε κάθε μέρα, αλλά δεν της είχε δώσει ποτέ σημασία. Απλά και μόνο γιατί χρειάστηκε να αντικαταστήσει τη βοηθό του για ένα μήνα και να ανέβει άλλους 5 ορόφους.
Σήμερα έχουν 3 παιδιά, δύο σκυλιά και ένα σπίτι σαν αυτά που δείχνει το History channel -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το point είναι να μην υποτιμάμε τον έρωτα που δεν είναι έρχεται σαν αστραπή στη ζωή μας και να αφήνουμε πάντα μια χαραμάδα για αυτά τα περίεργα, τα ανεξήγητα που έρχονται από το πουθενά. Και μας γεμίζουν χωρίς μπαμ γιατί πέφτουμε εν γνώση μας και θα πέφταμε γι’ αυτούς τους έρωτες ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω αν ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι πιο δυνατός από αυτόν που έρχεται αφού γνωρίσεις τον άλλον. Αλλά αν υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα ήθελες να είχες γνωρίσει νωρίτερα ή και καθόλου. Φιλιά που ίσως θέλεις να ξεχάσεις και άνθρωποι που δεν μπορείς να φανταστείς πως ζούσες τόσο καιρό μακριά τους.
Αυτούς τους τελευταίους όταν τους βρεις κράτα τους. Μπορεί να είναι αυτοί που αξίζει να “πέσεις” για χάρη τους. Αλλά θα είναι πάντα κοντά για να σε σηκώσουν. *