Γιατί η αγάπη εύκολα μπορεί να γίνει καταπίεση.
Η αληθινή αγάπη έχει μέσα της την ελευθερία. Την κρύβει και την φυλά σαν κάτι πολύτιμο. Μια σχέση προϋποθέτει την ελευθερία, δεν την καταπατά. Γι’αυτό και οι σχέσεις που έχουν διάρκεια, βασίζονται ακριβώς σε αυτόν τον κανόνα. Να αγαπάς τον άλλο, αλλά να σέβεσαι την ελευθερία του, να τον αφήνεις να διατηρεί τον χώρο του.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να επιτευχθεί. μιας και οι περισσότεροι είμαστε κτητικοί και θεωρούμε ότι @ σύντροφός μας είναι κατάδικ@ μας. Και κάπως έτσι περνάμε τα όρια της ελευθερίας και οδηγούμαστε στην καταπίεση.
Η συνθήκη
Φυσικά σε μια σχέση είναι αναγκαίο να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό από την καταπίεση. Σε μια συνθήκη τέτοια, το ένα από τα δύο μέρη κάνει συνέχεια υποχωρήσεις, κάνει πίσω και παραιτείται από τα θέλω και τις διεκδικήσεις του. Από την άλλη, το έτερο μέρος ζητάει συνέχεια περισσότερα, καταπατάει τα θέλω του άλλου και καταχρηστικά επιβάλλει τη δική του θέληση.
Κι όλα αυτά γίνονται υπό το όνομα της αγάπης. Ο καταπιεσμένος υποχωρεί γιατί αγαπάει κι ο καταπιεστής γιατί αγαπάει αλλά θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο προστατεύει με τον καλύτερο τρόπο τη σχέση του. Βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση να αγαπάει, απλά να αγαπάει λίγο περισσότερο τον εαυτό τ@.
Τα σημάδια
Όταν λοιπόν είσαι σε αυτή την κατάσταση, είτε είσαι ο αδικημένος είτε αυτός που αδικεί, μπορεί και να μην έχεις αίσθηση ότι ζεις σε μια σχέση καταπίεσης.
Ωστόσο, υπάρχουν σημάδια που θα σε βοηθήσουν να διαπιστώσεις αν όντως είσαι σε μια σχέση καταπίεσης.
Για παράδειγμα, όταν κάνεις πάντα πίσω, όταν παραιτείσαι συνέχεια από τα δικά σου θέλω, υπάρχει θέμα. Όταν επίσης, εσύ κάνεις αυτόματα πίσω και δεν διεκδικείς, είναι καταπίεση. Όταν ότι προτείνεις, είναι λάθος και απορρίπτεται χωρίς συζήτηση, είναι πρόβλημα. Όταν φέρεις αντίρρηση για κάτι και υπάρχουν μούτρα και τσακωμοί, είναι καταπίεση.
Η αγάπη λοιπόν, μπορεί να υπάρξει χωρίς την καταπίεση. Μπορείς να αγαπάς. Με λίγη συγκατάβαση, με κατανόηση και αμοιβαία συνεννόηση όλα μπορούν να γίνουν.