Γράφω και σβήνω εδώ και ώρες. Έχασα το μέτρημα πλέον. Στην αρχή είπα να ξεκινήσω με τις πεποιθήσεις που υπάρχουν γύρω από τον τέλειο γάμο.
Μετά άλλαξα γνώμη και περιέλαβα τα παραμύθια. Στην πορεία κάπου σκέφτηκα να αρχίσω με τα κοινωνικά πρότυπα. Τίποτα δε με κάλυψε. Τίποτα δε με γέμισε. Τίποτα δε μου φάνηκε ικανό να περιγράψει σωστά αυτά που έχω μέσα μου. Που μάλλον δεν έχω μόνο εγώ μέσα σου.
Γιατί δε μεγάλωσα μόνο εγώ με το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» λάβαρο της παιδικής ηλικίας.
Γιατί σίγουρα δε μεγάλωσα μόνο εγώ με αυτά τα πρότυπα στα αυτιά μου. Γιατί πιθανότατα δε μεγάλωσα μόνο εγώ με τις προτροπές γιαγιάδων, θείων και γειτόνων να βρω ένα καλό παιδί να παντρευτώ. Γιατί δεν μεγάλωσα μόνο εγώ με παιχνίδια κουζινικά και καρότσια με μωρά.
Γιατί σχεδόν όλες μας μεγαλώσαμε και μάθαμε πως πρέπει, σα σύγχρονες Σταχτοπούτες, να βρούμε τον πρίγκιπα του δικού μας παραμυθιού για να ζήσουμε καλά. Γιατί όλες μας λίγο ή περισσότερο, βιώσαμε τον «κοινωνικό εκβιασμό» για την επίτευξη των σωστών στόχων και την απόκτηση της ευτυχίας. Βέβαια, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναζητήσει ούτε τη Σταχτοπούτα, ούτε τη Χιονάτη, ούτε την Ωραία Κοιμωμένη και να ρωτήσει αν παρέμειναν ευτυχισμένες και μετά τον τέλειο γάμο τους.
Κι έτσι όλοι μείναμε απλά στο κυνήγι του ονειρικού τέλους και της ολοκληρωμένης ονειρικής εικόνας. Μία συνεχής μάχη για προσωπική τελειότητα, με το σώμα, τα μαλλιά, το δέρμα, όλα μονίμως να υστερούν κάπου. Και φυσικά με την επώδυνη αναζήτηση του τέλειου συντρόφου, με το τέλειο αυτοκίνητο και την τέλεια δουλειά, που θα μας κάνει την τέλεια πρόταση γάμου, θα σχεδιάσουμε την τέλεια τελετή και τελικά θα ζήσουμε στο τέλειο σπίτι μας. Μπλα, μπλα, μπλα. Και μετά;
Μετά που αρχίζει η πραγματική ζωή τι γίνεται; Είμαστε έτοιμοι για μετά;
Ή μείναμε μόνο στην επιφάνεια της τελειότητας και χάσαμε την ομορφιά του βυθού; Είμαστε έτοιμοι να χαρούμε την αληθινή ζωή ή χαθήκαμε για πάντα στα όνειρα των παραμυθιών; Μήπως να αφήσουμε στην άκρη τα στρας και τη χρυσόσκονη και να αρχίσουμε να κοιτάμε την ουσία;
Γιατί η ουσία, για εμένα, είναι στην αγάπη, στο σεβασμό, στην ψυχική ηρεμία. Η ουσία είναι να οδηγούμε ο ένας τον άλλον χέρι-χέρι στη ζωή. Κι ας μην έχουμε αποκτήσει το τέλειο αυτοκίνητο. Η ουσία είναι ο άνθρωπος δίπλα μας να μας κοιτάζει και τα μάτια του να λάμπουν. Κι ας μην είχαμε έναν ονειρικό γάμο. Η ουσία είναι το βράδυ να ξαπλώνουμε και το κρεβάτι να είναι γεμάτο αγκαλιές, φιλιά και αγάπη. Κι ας μη ζούμε στο τέλειο σπίτι. Γιατί απλά η ουσία είναι στην αληθινή αγάπη κι ας μην έχει αστραφτερό περιτύλιγμα.