Συγκατοίκηση: Ένα κεφάλαιο που αδυνατώ να καταλάβω γιατί το έχουμε ξεφτίσει έτσι. Από τη μια τρομάζει η δέσμευση και διαλέγουμε την παρ’ ολίγον σχέση, την κατά περίπτωση συγκατοίκηση, την υπό περιορισμούς πρόταση.
Τα πράγματα είναι απλά. Μιλώντας πάντα για τη συγκατοίκηση ενός ζευγαριού, συνεπάγεται-έρχεται με μια πρόταση. Πρόταση κοινής ζωής, πως είναι ο άνθρωπος σου και θες να περάσετε τη ζωή σας μαζί. Μη βιαστείς να με πεις οπισθοδρομική, είναι θέμα ρομαντισμού, λογικής και συναισθήματος και δεν το διαπραγματεύομαι.
Θαρρώ πως είναι κάτι που νιώθεις εξαρχής και με τον χρόνο απλά έχεις την επιβεβαίωση που γίνεται πεποίθηση και σιγουριά. Να νιώσεις πως είσαι έτοιμος να ‘ναι ο προορισμός σου και όχι ένας ακόμη σταθμός. Τότε είναι που κάνεις το επόμενο βήμα. Αυτά τα ημίμετρα και οι δοκιμές της συγκατοίκησης υπό όρους για επόμενα βήματα κ.τ.λ. τι μπούρδες είναι; Survivor είμαστε; Τι πρέπει να αποδείξεις; Αν μαγειρεύεις καλά, αν είσαι καλή νοικοκυρά, να δει αν δε σε βαριέται, τι; Ποια είναι η δοκιμαστική περίοδος και γιατί; Αν δεν είσαι έτοιμος και θες εχέγγυα, λυπάμαι μα δεν έχει. Όλα είναι ρίσκο στην τελική.
Δεν έχει σημασία σε τι ταιριάζουμε σε μια συγκατοίκηση κ σε τι όχι αλλά ποιος είναι ο στόχος, να χτίσουμε μια κοινή ζωή
Το να ξέρεις πως είσαι αναλώσιμος και πρέπει ο άλλος να σε δοκιμάσει περιμένοντας να αποφασίσει τι θέλει από σένα αλλιώς να σε επιστρέψει, είναι κάτι που δεν πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου, αν τον έχεις ψηλά. Στο κάτω κάτω δεν έχουμε 100 ζωές ούτε άπειρο χρόνο. Πώς βιαζόμαστε σε όλα και τα θέλουμε εδώ και τώρα αγνοώντας τη λέξη υπομονή, αυτό γιατί να διαφέρει; Δεν κατάλαβα. Όταν θέλεις κάποιον ξέρεις ήδη γιατί.
Δηλαδή που ‘ναι ο ρομαντισμός ρε παιδιά;
Και αφού συγκατοικώντας το έχετε πάει ήδη σε άλλη φάση, του συντρόφου, γιατί να μην είναι του άντρα ή της γυναίκας; Τι διαφορά έχει δηλαδή; Στον τίτλο; Στη δέσμευση; Στο λιγότερο διαθέσιμος; Κι αν έχουν περάσει όλα από κόσκινο μετά γιατί να ‘χεις την ένταση και ανυπομονησία της συνέχειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται; Κι αν πρέπει να δοκιμάσεις για να πεις “τελικά δε μου κάνει”, λες και είναι ρούχο και πρέπει να συγκατοικήσεις με τόσους/τόσες τι τον κάνει τόσο ξεχωριστό για σένα; Γιατί να μπει σ’ αυτή τη διαδικασία; Για να ‘χει τις υποχρεώσεις ενός σπιτιού, τις προστριβές, την καθημερινότητα και όσα συνεπάγεται χωρίς κανέναν λόγο;
Δε γίνεται να τα έχουμε όλα, λυπάμαι. Παλιές καλές εποχές, άντρες παλιάς κοπής που ήξεραν τι ήθελαν κι όταν το ήξεραν έπαιρναν και τις ανάλογες ευθύνες και της φέρονταν με σεβασμό και όπως της έπρεπε. Λυπάμαι αλλά αυτό το σημερινό, δεν είναι σεβασμός, ούτε νοιάζομαι, ερωτεύομαι, αγαπώ. Αυτά δεν έχουν ούτε όρους, ούτε όρια και σίγουρα ούτε καλούπια και ημίμετρα.
Γιατί χωρίς μαζί τι νόημα έχει η ζωή που λέει και το σποτάκι του ερωτικού.
Θα ‘πρεπε να ‘ναι αυτός που ορίζεις σύντροφο και είναι ή θες να γίνει τα πάντα σου
Οπότε κι όταν του το προτείνεις, συνοδεύεται και με την πρόταση που ορίζει τι είναι για σένα και τι θες από κείνον και η συγκατοίκηση είναι το πρώτο βήμα για να μην τον τρομάξεις και να ετοιμάσετε τη συνέχεια μαζί. Δεν είναι τεστ, ούτε τον βάζεις σε δοκιμασία, απλά τον θες δίπλα σου από τώρα, είσαι σίγουρος για εκείνον και για σας. Γι’ αυτό και μένεις με κάποιον, όταν είσαι ήδη έτοιμος κ σίγουρος για τη συνέχεια, ειδάλλως θα μέναμε με την κάθε σχέση μας. Το να επισκέπτεσαι τον άλλον και να λειτουργεί ως ξενοδοχείο, είναι μια χαρά στην περίπτωση που δε θες τίποτα παραπάνω. Όταν όμως πας στη συγκατοίκηση προφανώς και συνοδεύεται με κάτι άλλο, δεν πάει μόνο με ευθύνες και υποχρεώσεις που φέρει μια συγκατοίκηση έχει και τον ενθουσιασμό της νέας κοινής ζωής που ξεκινάτε, για να έρχεται η ισορροπία.
Φιλική συμβουλή: Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να τεστάρεις-δοκιμάσεις τον άλλον με την πρόφαση “να δεις αν ταιριάζετε και κει” και τέτοιου τύπου δικαιολογίες που κρύβεσαι πίσω τους, είναι το λεγόμενο safe mode που καταφεύγεις όταν απλά δε γουστάρεις πολύ. Για κάποιο λόγο το συναίσθημα σου δε λειτουργεί, δε σου φωνάζει, οπότε το πας με τη λογική, συμβατικά και κλικάρεις το check list σου για να σε πείσεις. Μέγα λάθος. Γιατί όταν κολλάς στα γνωστά, δε θα μάθεις τα άγνωστα.