Γενικά οι αποχαιρετισμοί δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Πάντα πίστευα πως είναι ένα κρακ απευθείας στην καρδιά. Χωρίς να υπάρχει κανένα χάδι να απαλύνει τον πόνο. Αν υπάρχουν υπερφυσικές δυνάμεις θα ήθελα να ξέρω πότε θα είναι η τελευταία φορά που βλέπω κάποιον.
Όχι οπωσδήποτε για να του αλλάξω γνώμη, ούτε για να τον δέσω σφιχτά στην καρέκλα να μη φύγει. Αλλά για να προλάβω να πω όσα μου τρώει ο χρόνος . Και άλλοτε πάλι ο φόβος ή ο εγωισμός.
Να τολμούσα να πω τι νιώθω, τι θέλω για να φύγει από πάνω μου τούτο το βάρος που δημιουργεί κάθε πληγωμένο συναίσθημα. Να τολμούσα να ζητήσω συγνώμη ή να πω ένα σκέτο «εντάξει δε μας βγήκε να προσέχεις».
Ο μόνος ατόφιος αποχαιρετισμός που έχω ζήσει είναι όταν έφευγε ο Λάζαρος στο Αννόβερο. Αλλά κι αυτό είχε παράταση σαν αυτογκόλ στο 90. Θα φύγω, δε θα φύγω και θα σε δω δε θα σε δω. Και έμεινα στο τέλος με ένα οργανωμένο αποχαιρετισμό στο μυαλό μου που δεν έγινε ποτέ.
Εννοείται πως ο Λάζαρος έφυγε και εννοείται πως όσα είπαμε μετά ήταν σκόρπια μηνύματα που ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα. Αντίο μπορεί να μην είπαμε ποτέ, αλλά χαθήκαμε με ταχύτητα φωτός. Τόσο γρήγορα και τόσο άγαρμπα που αναρωτήθηκα αν όντως το έζησα στ’ αλήθεια ή ήταν μια σχέσης της φαντασίας μου.
Πέντε μήνες αργότερα του έστειλα το φούτερ του -που είχα οικειοποιηθεί ένα βράδυ που πάγωνα- με την αδερφή του. Μαζί με ένα γράμμα που είναι ίσως το πιο κινηματογραφικό αντίο που έχω πει σε σχέση. Όχι δεν πήρε κανένα αεροπλάνο για να έρθει να με βρει. Ούτε μου έστειλε καμία lacta με καρδιές και σ’αγαπώ. Για την ακρίβεια δεν μου απάντησε ποτέ.
Δεν έχει σημασία πόσο ήπια εγώ εκείνο το βράδυ. Αλλά και τα επόμενα που περίμενα μια απάντηση που δεν ήρθε ποτέ. Σημασία έχει πως έστω και αργά βρήκα τον τρόπο και τη δύναμη να πω το δικό μου Αντίο. Ίσως για να ξορκίσω τα όσα έζησα, όσα ένιωσα και όσα συνέχισα να νιώθω για πολύ καιρό.
Πέντε χρόνια στη μετά Λάζαρο εποχή που τα αντίο ήταν αναμενόμενο. Γιατί εκείνος θα γύριζε στην αγάπη της ζωής του- σ’ ένα μήνα χώρισαν ξανά:D- Μπορεί τα βράδια να μην κοιμόμουν από τη σύγχυση που φέρνει το τέλος που το νιώθεις να πλησιάζει. Αλλά βρήκα για μια φορά τη δύναμη να κάνω την ανατροπή.
Μέσα μου ένιωθα πως ήταν η τελευταία φορά. Αμηχανία, άγχος, κοφτές ανάσες αλλά οκ το είπα. – Εγώ σε θέλω τώρα χωρίς αλλά. Εσύ εύχομαι να έρθεις όταν δεν θα είναι αργά.
Και βγήκα απ’ το αμάξι με όση δήθεν ηρεμία μου είχε απομείνει.
Δεν ξέρω αν τα αντίο πρέπει να έχουν χάπι έντ και αγκαλιές που κουμπώνουν πάντα. Αλλά αν με ρωτάς θα ήθελα να μην έχουν λόγια ανείπωτα. Να τα έχουμε όλα πει κι ας χαθούμε. Άλλωστε αυτοί που βρίσκονται κάποτε θα χαθούν ενώ αυτοί που χάνονται θα υπάρχουν για πάντα. *
Photo by @calebthetraveler