Τότε δεν μπορούσα να το δω. Δεν μπορούσα να δω πέρα από τους δικούς μου φόβους. Δεν μπορούσα να δω καν μέσα μου. Τώρα ξέρω. Σε άφησα γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν την οικειότητα. Τη δέσμευση. Την αγάπη.
Συχνά αναρωτιέμαι αν πήρα τη σωστή απόφαση. Αν έπρεπε να το είχα σκεφτεί περισσότερο. Αν άξιζε ο πόνος που προκάλεσα. Τότε δε με ένοιαζε. Κι αυτά που άφησα πίσω μου και αυτά που προκάλεσα, ξεπέρασαν κατά πολύ αυτά που δεν ένιωσα.
Αλλά τώρα όλα είναι ξεκάθαρα. Τώρα γνωρίζω τι σημαίνει πραγματικά φόβος.
Ο φόβος είναι ο απόλυτος καταστροφέας μίας σχέσης γιατί σε κάνει να αμφιβάλλεις για τα ίδια τα θεμέλιά της. Σπέρνει μικρά σποράκια αμφιβολίας στο μυαλό σου, που σε κάνουν ανίκανο να δεσμευτείς σε απόλυτα σταθερές και υγιείς σχέσεις, ακόμα κι αν το ήθελες. Και τον άφησα να υπαγορεύσει τη ζωή μου αλλά και το πώς συμπεριφερόμουν στους άλλους, απομακρύνοντάς με έτσι από ανθρώπους που τελικά νοιαζόμουν πραγματικά.
Κάνοντας λίγη αυτοκριτική, συνειδητοποίησα ότι μαζί σου ήμουν όσο ευτυχισμένη δεν έχω υπάρξει ποτέ ξανά. Έχω επίσης συνειδητοποιήσει, με μία μικρή καθυστέρηση φυσικά, ότι έχεις όλα εκείνα που αναζητώ. Ήσουν αυτό που ήθελα. Ήθελες τα ίδια με εμένα και ήθελες να τα πετύχουμε παρέα. Και όλα αυτά τα έχασα επειδή δεν ήμουν έτοιμη. Επειδή άφησα το φόβο να κυβερνήσει τις σκέψεις και τις πράξεις μου. Δεν ήμουν έτοιμη να σου δώσω τα πάντα, όταν μου είχες δώσει τα πάντα.
Λυπάμαι που έφυγα και κυρίως λυπάμαι για τον πόνο που προκάλεσα.
Λυπάμαι για την όποια ζημιά προκάλεσα. Αναρωτιέμαι συχνά τι έχεις πει για εμένα. Αν με σκέφτεσαι ποτέ. Αν έρχομαι που και που εκεί στα ξαφνικά. Πως είναι δυνατόν να τα κατάφερα έτσι; Εγώ που ήμουν τόσο καλά προσγειωμένη και φαινομενικά κατασταλαγμένη για τα θέλω μου. Εγώ κατάφερα και σε άφησα διαλυμένο. Πληγωμένο. Μόνο. Και καμία συγνώμη δε διορθώνει αυτό που έγινε. Αυτό που προκάλεσε. Σε εσένα. Σε εμένα.
Και λυπάμαι. Λυπάμαι για όλα. Αλλά κυρίως λυπάμαι που σε άφησα να νιώσεις ότι έφταιγες εσύ και μόνο εσύ. Ναι έφταιγες εσύ, αλλά έφταιγα κι εγώ. Φταίγαμε. Και σα ζευγάρι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Μαζί. Γιατί έτσι λειτουργεί η σχέση. Αλλά τώρα ξέρω ότι έτρεξα να φύγω, γιατί φοβόμουν. Και δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτό που ένιωθα. Που έβλεπα ότι ερχόταν. Και ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε άφησα να φύγεις έτσι εύκολα. Είχα έναν άντρα που ήθελε εμένα και μόνο εμένα. Είχα έναν άντρα που αγαπούσε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσαμε μαζί. Είχα έναν άντρα που με έβλεπε ως το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο.
Κι αντί να παλέψω για αυτή τη σχέση, αντίθετα έτρεξα με δελία όσο πιο μακρυά γινόταν. Λοιπόν, ζητώ συγγνώμη. Ζητάω συγγνώμη για τα δάκρυα που προκάλεσα. Τώρα είναι η ώρα της λύπης και της ενοχής που δεν είχα νιώσει τότε. Και κοιτάζω πίσω στις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου και συνειδητοποιώ ότι αν είχα απλώς προσπαθήσει να ξεπεράσω τα δικά μου προβλήματα, αν έβαζα λίγη προσπάθεια, η σχέση μας θα είχε ανθίσει και θα ήμασταν ευτυχισμένοι.
Αν μπορούσα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου για μια μέρα, θα το έκανα. Αν μπορούσα να σου πω όλους τους φόβους και τις λύπες μου, θα το έκανα. Θα σου έδινα κάθε μικρή εξήγηση που χρειαζόσουν μέχρι να νιώσεις ότι έχεις την απάντηση που δικαιούσουν. Έτσι δεν θα έμενες τόσο μπερδεμένος και δεν θα έμπαινες σε μία αυτοκαταστροφική διαδρομή.
Μέχρι σήμερα, ακόμα σε σκέφτομαι. Ελπίζω όπου κι αν βρίσκεσαι να είσαι ευτυχισμένος, γιατί μπορεί εγώ να μην προσπάθησα για αυτό, αλλά πραγματικά σου αξίζει.
featured photo: ©pexels/@Keenan Constance