Χωρίς σκέψη, θα πεις ανώδυνος κι όχι επώδυνος.
Έχουμε κρατήσει φιλικές σχέσεις, όλα καλά απλά δε μας βγήκε κτλ. Αυτό το επιτηδευμένο κουλ και χαλαρό στυλάκι που τραβάει. Κι ας σε τρώει μέσα σου. Για να μπορείς βέβαια να το κάνεις αυτό, σημαίνει πως δεν καιγόσουν κιόλας γιατί αν ναι, δε θα ήταν ανώδυνος. Ή το κάνεις επιτηδευμένα για να το παίξεις άνετη στον απέναντι που γι’ αυτόν ήταν ανώδυνος και να μην του δώσεις παραπάνω αξία.
Εγώ θα σου πω, επώδυνος. Γιατί τότε αναγκάζεσαι και το παίρνεις απόφαση. Προχωράς.
Σύντομα θα καταλάβεις και θα επιζητάς επώδυνα τέλη. Ξεκάθαρα και μονόδρομος. Από πλευράς σου τουλάχιστον γιατί αυτό σε νοιάζει. Είτε πήρες εσύ την απόφαση είτε σε έφεραν προ τετελεσμένου, δε διαφέρει πολύ –πέρα από το πλήγμα στον εγωισμό δηλαδή- καθώς ως προς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Γιατί αυτά είναι τελεσίδικα και δε χωρούν επιστροφές. Σε βοηθάνε να το κλείσεις, να το δεις, να το πάρεις εγωιστικά. Τέλος πάντων δε σ’ αφήνουν να γυρίσεις ή να κοιτάς πίσω.
Τα άλλα όμως τα ανώδυνα και τα πολιτισμένα, είναι τα χειρότερα
Γιατί δεν είναι τέλη. Είναι άνω τελείες με πιθανές επανεκκινήσεις, ερωτηματικά· παγίδα είναι και σε κάνουν να κοιτάς συχνά πυκνά πίσω. Με την πρώτη ευκαιρία κιόλας.
Ασφαλή καταφύγια; Σε αμφισβητείς για την απόφαση; Τα επόμενα σε κάνουν να αναθεωρήσεις και να οπισθοχωρήσεις; Ο εχθρός του χειρότερου είναι το απλώς προηγούμενο κακό; Δεν ξέρω. Και σίγουρα αυτά πονούν περισσότερο από τα επώδυνα που πονάς μια κι έξω κι έχεις μια επιλογή, να το αποδεχτείς.
Ενώ στα άλλα έχεις ένα σωρό επιλογές. Όπως να κρατάτε επαφές, να μιλάτε, να σκεφτείς πως είναι απλά μια παύση, ένας από τους 2 να κάνει κίνηση στο κατάλληλο timing ανεξάρτητα τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου και γενικότερα το γνωστό μπερδεγουέι.
featured photo: @usmfalina