Το χειρότερο με τον τύπο που σου είπε «θα δούμε» και «ίσως» είναι πως εσύ μπορεί να αρχίσεις ξαφνικά να τον ερωτεύεσαι. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως θα είσαι απόλυτα σίγουρη για αυτό.
Αν υπάρχει κάτι βέβαια που θα ήθελα να έρθει ουρανοκατέβατο στη ζωή μου είναι μια απάντηση στο γιατί να μας συμβαίνει αυτό. Γιατί δηλαδή να μην ερωτεύεσαι τον τύπο τον σωστό που ξέρει ότι σε θέλει στα σίγουρα. Εκείνον που δεν τον εμποδίζει τίποτα να το παραδεχτεί.
Θα μπορούσα να δώσω προβάδισμα στο ότι αρχίζεις και ερωτεύεσαι τον βαθμό δυσκολίας του τύπου τα δυσκολότερα είναι τα ωραιότερα. Αλλά και πάλι τι είδους αφροδισιακό είναι αυτό με το «ίσως» με το περίπου με αυτήν την αέναη αναμονή. Είναι ένα είδος μαζοχισμού δεν εξηγείται αλλιώς.
Δε μπορώ να το μεταφράσω αλλιώς το σκωτσέζικο ντουζ αμφιβολίας και ερωτισμού που ζεις όταν ερωτεύεσαι έναν τέτοιο τύπο.
Αν ερωτευτείς αυτήν την παγίδα είναι ξεκάθαρο πως θα μάθεις να ζεις συμβατικά σε αναμονή. Χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σχέδια.
Και το κυριότερο δε θα υπάρχει ποτέ ξεκάθαρη απάντηση σε ότι τον ρωτάς.
Ίσως και να ξέρει τι θα κάνει αύριο το απόγευμα μετά τη δουλειά. Όταν τον ρώτησες όμως αν θα βρεθείτε σου απάντησε ίσως. Ναι το «ίσως» είναι κάτι σαν οκ με ερωτηματικό. Είναι σα να σου λέει ο άλλος κάτσε να δούμε τα κέφια μου και το συζητάμε.
Ίσως και να πιστεύει ότι θα καταφέρεις να πάρεις προαγωγή που θέλεις. Όμως δεν τον καίει να σε στηρίξει σ αυτήν σου την προσπάθεια.
Ίσως και να είναι απόμακρος όταν του μιλάς για κάτι σημαντικό. Αλλά μπορεί και να σε παρακολουθεί ταυτόχρονα.
Ίσως και να ήθελε όντως ένα τριήμερο, μια εκδρομή μαζί σου, αλλά μπορεί και να μη το προτείνει καθόλου.
Ίσως να είναι όντως πολύ απασχολημένος και να μην μπορεί να σε ακολουθήσει εκεί που του ζήτησες. Αλλά μπορεί και να μην προσπαθήσει καν να βρει χρόνο.
Ίσως και να βλέπει πως θέλεις να μπεις στον κόσμο του, να γνωρίσεις καλύτερα τους φίλους του κλπ. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα σου ανοίξει κιόλας.
Ίσως και να ζηλεύει λίγο όταν είστε χώρια, αλλά δεν ξέρει αν θα άντεχε περισσότερο από σένα.
Ίσως και να είδε το μήνυμά σου μέσα στη μέρα, αλλά δε σ άφησε καν στο διαβάστηκε. Σκέφτηκε να το διαβάσει μετά. Αλλά προφανώς μεσολάβησε κάτι πιο σημαντικό και του έκοψε τον ειρμό.
Ίσως και να σε άκουσε και τις 3 φορές που του είπες σ’ αγαπώ μέσα στο βράδυ. Αλλά έμοιαζε σα να μην το είπες ποτέ.
Ο τύπος του “ίσως” είναι μια παγίδα που αν πέσεις και την ερωτευτείς δεν έχει γυρισμό. Και συνήθως δεν έχει happy end. Δε γίνεται να ξυπνήσεις μια μέρα και να νιώσεις σιγουριά με ένα τέτοιο άνθρωπο. Το μόνο σίγουρο συναίσθημα είναι ανασφάλεια και φουλ αμφιβολία. Μια άγνοια για το που είναι, τι κάνει, πώς νιώθει και γιατί τελος πάντων δεν εκφράζει ξεκάθαρα αυτό που σκέφτεται.
Το μόνο -αν θες- παρήγορο σε τέτοιες ιστορίες είναι πως αυτός… ο τύπος που θα σε φλομώσει στα “ίσως” και θα σε γεμίσει “γιατί” θα ξέρει στα σίγουρα πως ένιωσες για εκείνον. Αλλά προς το παρόν δεν είσαι σε θέση αν εκτιμήσει τίποτα από τα θέλω σου και τα συναισθήματά σου. Το επίσης ακόμα πιο σίγουρο με μαθηματική ακρίβεια είναι πως ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ κάποτε γυρίζουν.
Για τον απλούστατο λόγο πως εδώ είχαν την πλήρη αποδοχή. Γιατί τα “ίσως’ είναι ωραία να τα λες και όχι να στα λένε. Και γιατί κάπου κάποια στιγμή (στα δύσκολα που έρχεται η επιφοίτηση) θα θυμηθεί εκείνη την έρμη κοπελίτσα που τον “γέμιζε” ενώ εκείνος την άδειαζε.
Δεν έχει σημασία η κατάληξη ούτε η ρεβάνς. Αυτό που έχει σημασία στο ενδιάμεσο να έχεις βρει κάποιον που να μη χρειάζεται να διαβάζεις τις σκέψεις του. Να είναι ξεκάθαρα ΟΛΑ από την πρώτη στιγμή.
Πάμε και εξιδανικεύουμε το μυστήριο, το ύφος, το δήθεν το πως. Ενώ η ουσία θα είναι πάντα πιο απλή.
-Θέλεις;
-Θέλω. Τόσο απλά θα πρέπει να είναι πάντα τα πράγματα*