Πόσα κρακ έχουν συμβεί μέσα μας στο τελευταίο “Αντίο”. Σε εκείνη τη γα@@@μένη στιγμή που ενώ έχεις να πεις τόσα πολλά λες ένα γεια και φεύγεις. Και σκας και κλαις και μετανιώνεις και σκέφτεσαι. Κυρίως πόσο διαφορετικά θα ένιωθες τώρα αν είχες μιλήσει.
Τα “Αντίο” υπάρχουν για να λέγονται και κάποιες σχέσεις πρέπει όντως να τελειώνουν κι ας πληγώνουν. Όμως ο εξαγνισμός είναι κομμάτι συνυφασμένο του γυναικείου dna μας και είμαστε μόνο εμείς που ζούμε με την ελπίδα να έρθει εκείνη η φορά που θα έχουμε πει τα ΠΑΝΤΑ!
Αλλά πάντα κάτι μένει που δεν πρόλαβες ή που -χειρότερα- δεν τόλμησες. Αν με ρωτάς ξέρεις ήδη πως μότο μου είναι “να τρώμε τα μούτρα μας ” . Φυσικά για να έχουμε μετά ένα λόγο να τα φτιάχνουμε όλα από την αρχή.
Υπάρχουν πολλά που ήθελα να πω πολλές φορές αντί για “Αντίο” αλλά δεν τόλμησα
Υπήρχαν φορές που τα έγραψα γιατί πίστευα πως τα γραπτά μένουν. Ή πως ο άλλος θα τα ξαναδιαβάσει και θα με θυμηθεί. Και πως μπορεί μετά να γυρίσει γιατί θα καταλάβει πως του έλειψα πολύ.
Υπήρχαν φορές που έφυγα μ’ ένα βλέμμα αδιαφορίας για να μη δείξω όσα νιώθω. Για να μη χαρακτηρίσει αδύναμη. Ενώ στην πραγματικότητα ήμουν εγώ η δυνατή, αλλά που να το καταλάβω.
Υπήρχαν φορές που δείλιασα την τελευταία στιγμή και αρκέστηκα στο λίγο. Αντί να είχα πει εγώ “Αντίο” από την αρχή
Υπήρχαν φορές που πίστεψα πως το “Αντίο” το έλεγε ο χρόνος κι όχι εμείς. Και πως αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά θα είχα ζήσει το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Μεγαλύτερο ψεύτικο εμπόδιο από το χρόνο και το timing δεν έχω ακούσει. Αλλά είναι πιασάρικο οφείλω να του το παραδεχτώ. Δημιουργεί εντυπώσεις, ξεκλειδώνει καρδιές και φορτώνει κυρίως την αδυναμία του άλλου αλλού.
Υπήρξαν και φορές -λίγες δυστυχώς- που ένιωσα πως τα είχα κάνει όλα σωστά. Τα σωστά λόγια στις σωστές ποσότητες, το συναίσθημα, η κατανόηση, η επικοινωνία. Αλλά τότε δεν είπα “Αντίο” τουλάχιστον όχι εγώ. Τότε είπα “δεν πειράζει πολύ” γιατί ακριβώς έτσι ένιωθα. Γιατί “Αντίο” στην πραγματικότητα λέμε όταν αποχαιρετάμε κάτι που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε ή που δεν προσπαθήσαμε όσο θα έπρεπε.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις που έκανες ότι περνάει απ’ το χέρι σου για να δείξεις στην άλλη πλευρά πως ΕΣΥ θέλεις οφείλεις να ανοίγεις την πόρτα διάπλατα. Και ενίοτε να χαμογελάς. Έστω και με το ζόρι.
Θέλει δύναμη να πεις “Αντίο” όταν τελειώνει κάτι που θα ήθελες όσο τίποτα να κρατήσει περισσότερο. Όμως περισσότερη δύναμη θέλει να λες αυτά που σκέφτεσαι-νιώθεις πριν το όποιο “Αντίο” αλλά και ανεξάρτητα απ’ αυτό.
Δε θα σου πω να ξεκινήσεις να μιλάς εκεί που πρέπει όταν πρέπει κλπ. Θα πω απλά να κάνεις πάντα αυτό που θα μετανιώσεις λιγότερο ή και καθόλου. Τότε και “Αντίο” να έρθουν στο δρόμο σου θα μπορείς να τα διαχειριστείς με λιγότερα κρακ και ίσως και με ένα ζόρικο χαμόγελο*