Θα θέλαμε όλες να συμβαίνει όταν καταλάβει ότι μας αγαπάει, αλλά η αλήθεια είναι ότι επιστρέφει όταν απλώς απογοητεύτηκε από την επόμενη.
Και όχι, αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται.
Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να χωρίζουν δυο άνθρωποι και ο ένας ή και οι δυο να επιχειρούν να προχωρήσουν παρακάτω. Για την ακρίβεια, μπορεί ήδη ο ένας από τους δυο να έχει προχωρήσει παρακάτω και να χωρίσει επειδή θέλει να αφοσιωθεί στον επόμενο στόχο του. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι εκείνος είναι που έφυγε και είτε το έκανε με την πρόφαση ότι ‘θέλει να μείνει λίγο μόνος’ ή ότι πράγματι γνωρίζουμε την ύπαρξη της επόμενης. Αν εκείνος επιστρέψει σε εμάς λίγο ή και πολύ καιρό μετά, ένα είναι σίγουρο.
Δεν πήγαν τα πράγματα ακριβώς όπως τα περίμενε. Γιατί γύρισε;
Θα είμαι σκληρή, ή μάλλον πραγματίστρια. Είμαστε ως πρώην το πιο γνωστό λιμάνι για να επιστρέψει για παρηγοριά. Δεν είναι ακριβώς ότι κατάλαβε τι αξίζουμε. Είναι ότι ξέρει τι άφησε και τι θα ξαναβρεί. Αν θα ξαναφύγει; To πιο πιθανό είναι πως ναι.
Γιατί; Διότι όποιος φύγει μια φορά, θα το ξανακάνει και μάλιστα με μεγαλύτερη άνεση. Την ίδια στιγμή η όποια προσπάθεια έχεις κάνει εσύ να τον ξεπεράσεις και να προχωρήσεις, αν τον ξαναδεχθείς, πάει στράφι. Και αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Ότι έκανες τόση δουλειά μέσα σου και πάει.
Στον κύκλο μου υπάρχει ένα ζευγάρι που εκείνος την εγκαταλείπει κάθε φορά που γνωρίζει μια πιο υποσχόμενη γκόμενα, κάνει μαζί της σχέση και όταν χωρίσουν κάνει comeback στην πρώην του, η οποία τον δέχεται πίσω για όσο αυτό κρατήσει. Μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται και μέχρι τώρα αυτό μετράει ήδη τρεις φορές. Aυτός αποδεδειγμένα την απατάει, απλά το κάνει προσεκτικά ενώ αυτή όχι και χάνει το χρόνο της με κάποιον ο οποίος συνεχώς ψάχνει κάτι άλλο. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που το κάνει αυτό στον εαυτό της. Αν υποθέσουμε ότι τον αγαπάει πολύ, τότε δεν αγαπάει καθόλου τον εαυτό της.
Αν υποθέσουμε ότι ελπίζει πως θα αλλάξει, τότε πλανάται πλάνη οικτρά. Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή στο βάθος των αιώνων θα ξεμείνουν μαζί, τότε όλο αυτό θα έχει ξεπεράσει σε τοξικότητα τα επίπεδα του Τσέρνομπιλ, και ως γνωστόν αυτό βλάπτει. Το να δέχεσαι πίσω έναν πρώην που αποδεδειγμένα δοκιμάζει συνεχώς να φτιάξει τη ζωή του με μια άλλη γυναίκα και όταν ναυαγεί επιστρέφει σε σένα δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση.
Θα μου πείτε “δηλαδή μόνο έτσι επιστρέφει;”
Πριν μερικά χρόνια ίσως και να σας έλεγα ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι. Αλλά δεν είναι έτσι δυστυχώς. Οι άντρες σκέφτονται απλά. Το απλά μεταφράζεται ως εξής: όταν είναι μαζί σου και είναι ικανοποιημένοι, θα σε απατήσουν, αλλά θα φροντίσουν να μην το μάθεις κι αν το μάθεις θα κάνουν τα πάντα για να μην χωρίσετε. Θα χωρίσουν μόνο αν αυτή είναι δική σου απόφαση.
Όταν είναι όμως μαζί σου και δεν είναι ικανοποιημένοι θα σε απατήσουν και δεν θα τους ενδιαφέρει αν θα το μάθεις, όταν σιγουρέψουν την επόμενη τότε θα σε αφήσουν. Και στις δυο περιπτώσεις κοινός παρονομαστής είναι ότι θα σε απατήσουν. Ναι, συγγνώμη αν εκπλήσσεσαι και αν τα έχεις διαφορετικά στο μυαλό σου. Και μπορεί να μην σε απατήσουν all the way, αλλά ο καθένας έχει την απιστία στο μυαλό του διαφορετικά. Μπορεί να είναι μια απιστία που εκτυλίσσεται στο διαδικτυακό ψήσιμο μιας άλλης τύπισσας ή μια δεύτερη οικογένεια στην Αργεντινή. Διάλεξε και πάρε.
Το αν θα πρέπει να τον δεχθείς λοιπόν πίσω, είναι δική σου απόφαση και συνήθως εξαρτάται από τη λογική και τα συναισθήματά σου. Εκεί θα βρεις μια ισορροπία και θα αποφασίσεις. Συνήθως τους δεχόμαστε γιατί ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι γύρισαν επειδή κατάλαβαν τι αξίζουμε, όμως αυτό – άντε για να μην είμαι κάθετη- σπανίζει.
Προσωπικά ποτέ μου όταν δέχθηκα κάποιον πίσω δεν έκανα το σωστό
Ακόμα κι αν φαινομενικά λειτούργησε στην αρχή, μετά βγήκαν στην επιφάνεια τα προβλήματα που κρύβονταν από κάτω και διαλύθηκε. Μονάχα μία και μοναδική φορά που συγχώρεσα κάποιον επειδή με απάτησε, τα ξαναβρήκαμε και δεν το επανέλαβε. Όμως, μετά από ένα χρόνο συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ο άντρας που αξίζει να στέκεται δίπλα μου και τον χώρισα εγώ. Και το έκανα επειδή κατάλαβα ότι έπρεπε να το είχα κάνει από τότε.
Ο μόνος λόγος που δεν το είχα κάνει εγκαίρως ήταν ο εγωισμός μου. Επομένως έχασα απλώς έναν χρόνο από τη ζωή μου νομίζοντας πως είχα κερδίσει σε έναν ανόητο και ανύπαρκτο διαγωνισμό με κάποια αντίζηλο. Από τότε, σε όποιον φεύγει, εύχομαι ώρα καλή στην πρύμνη του κι αέρα στα πανιά του. Καλό ταξίδι και εμπάργκο στο δικό μου λιμάνι.