Skip to main content

Η Ραφαέλα Μπαρμπή είναι 25 χρόνων και νηπιαγωγός στο επάγγελμα. Δεν το εξασκεί όμως αφού η δουλειά της αυτή τη στιγμή είναι το Instagram, το YouTube και επίσης εργάζεται με ημιαπασχόληση σε ένα καφέ.

Έγινε single mom στα 22 της, μετά από μια δύσκολη και αγχώδη εγκυμοσύνη. Όπως μας λέει όμως: ”Ήταν ο δρόμος για την ευτυχία μου, την οποία βρήκα στο πρόσωπο της κόρης μου, Λήδας! Η γέννηση της ήταν κομβικό σημείο για τη ζωή μου. Μπορεί να ακούγεται κλισέ ίσως, αλλά χάρη σε εκείνη έμαθα όχι απλά να ζω και να αγαπώ, αλλά έμαθα τι σημαίνει η λέξη «ευτυχία». Με τον σύζυγο μου και θετό μπαμπά της κόρης μου, γνωριστήκαμε όταν εκείνη ήταν 15 μηνών και θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν τόσο «κεραυνοβόλος» ο έρωτας μας που μέσα σε έναν χρόνο συζήσαμε, αρραβωνιαστήκαμε και παντρευτήκαμε!

Υπάρχει για όλους εκεί έξω το άλλο τους μισό; Και εάν το συναντήσουν πως το καταλαβαίνουν;

Αρχικά να πω πως πραγματικά δεν πιστεύω στον όρο «το άλλο μισό». Ως άνθρωποι γεννιόμαστε και είμαστε ολόκληροι. Θεωρώ πως είναι πολύ λάθος να ψάχνουμε έναν άνθρωπο να μας ολοκληρώσει ή να μας συμπληρώσει. Αυτό σίγουρα θα οδηγούσε σε απογοήτευση γιατί κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για εμάς, παρά ο ίδιος μας ο εαυτός. Η ολοκλήρωση ως συναίσθημα έρχεται από μέσα μας και δεν θα μας τη φέρει κανείς άλλος. Καλύτερα να μιλάμε για «τον άνθρωπο μας». Τον άνθρωπο μου αγαπάμε και μας αγαπάει βαθιά, εκείνον που μπορούμε να μοιραστούμε και τις πιο σκοτεινές μας σκέψεις, εκείνο που θέλει να μας βλέπει -και εμείς φυσικά εκείνον- να γελάμε.

Νομίζω εύκολα το καταλαβαίνεις όταν τον βρεις. Εγώ θυμάμαι όταν είχα δει τον Άρη δεν μου είχε αρέσει ιδιαίτερα και τον έβρισκα και λίγο ενοχλητικό να πω την αλήθεια! Αλλά μόλις ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε το μόνο που σκεφτόμουν από μέσα μου ήταν «αυτός είναι». Δεν ξέρω ίσως φαίνεται υπερβολή αλλά έτσι έγινε. Θυμάμαι συζητούσαμε κοινά μας βιώματα και κλαίγαμε μαζί. Την ημέρα που γνωριστήκαμε όλα αυτά! Ήταν κάπως σαν απλά να είναι γραφτό να βρεθούμε και να μιλούσαμε για όλα όσα χάσαμε αυτά τα χρόνια ο ένας από τη ζωή του άλλου.

Τι είναι για εσένα ‘’έρωτας’’;

Δύσκολη ερώτηση! Θα έλεγα η αναστάτωση και το άγχος που νιώθεις κάθε φορά που είναι να μιλήσεις, να βρεθείς, όταν είσαι σε ραντεβού, και αργότερα ως περισσότερο βαθύ συναίσθημα, η ανάγκη σου να τον κοιτάς στα μάτια, να τον χαϊδεύεις, να τον αγκαλιάζεις, να τον φροντίζεις.

Ποια είναι για εσένα τα τρία συστατικά μιας επιτυχημένης και υγιούς σχέσης;

Αγάπη πάνω από όλα. Και μετά σεβασμός και κατανόηση.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να πάρει κάποιος την απόφαση να παντρευτεί, με βάση τη δική σου εμπειρία;

Θα έλεγα μόνο το εξής: οποίος δε θέλει βρίσκει εμπόδια. Οποίος θέλει βρίσκει τρόπους! Νομίζω όταν βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο, ο γάμος είναι απλά ένα ραντεβού στο δημαρχείο ή την εκκλησία. Καθόλου δύσκολη απόφαση δηλαδή.

Πως μπορεί κάποιος να ισορροπήσει ανάμεσα σε τόσους ρόλους ( μητέρα-σύζυγος-επαγγελματίας-φοιτήτρια), με χαμόγελο και χωρίς να ‘’χάνει τη μπάλα’’;

Εννοείται πως χάνω τη μπάλα! Το τέλειο δεν υπάρχει. Σούπερ δυνάμεις δεν έχω, όποτε είναι φυσικό επακόλουθο να χάνω τη μπάλα, να αγχώνομαι, να ξεσπάω σε κλάματα και πολλές φορές να νομίζω πως τα κάνω όλα λάθος. Ωστόσο σε αυτό το σημείο θα έλεγα «ευτυχώς έχω τον άντρα μου να με συνεφέρει»! Με βοηθάει τόσο πολύ με όλα που πραγματικά με ελαφρύνει και από υποχρεώσεις και από το άγχος μου. Θα ήθελα να πω μόνο σε άλλες γυναίκες -ίσως για να το ακούσω και εγώ- πως δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να τα κάνουμε όλα τέλεια, ούτε να είμαστε πάντα χαρούμενες. Δεν είμαστε ρομπότ, είμαστε άνθρωποι!

Τί είναι αυτό, κατά τη γνώμη σου, που κάνει τις σχέσεις να μην λειτουργούν;

Ίσως είναι η προσδοκία του «άλλου μισού». Του ανθρώπου που θα έρθει στη ζωή μας να μας κάνει ευτυχισμένους και θα είναι τέλειος! Και φυσικά το να πέφτουμε στην παγίδα να προσπαθούμε να κάνουμε έναν άνθρωπο «τέλειο». Όλα αυτά νομίζω, χωρίς να είμαι ειδικός, πως μας καταπιέζουν και μας κάνουν να απογοητευόμαστε. Και το ίδιο και τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας.

Τι κάνεις για να ηρεμήσεις μετά από ένα έντονο καυγά;

Η αλήθεια είναι πως πολύ πολύ σπάνια καυγαδίζουμε έντονα με τον άντρα μου. Διαφωνούμε σχεδόν καθημερινά και ίσως και παραπάνω από μια φορά την ημέρα, αλλά σπάνια καυγαδίζουμε. Όταν θα συμβεί όμως, θεωρώ βοηθάει πολύ και τους δυο μας το ότι ό,τι και να γίνει, θα ξαπλώσουμε στο ίδιο κρεβάτι να κοιμηθούμε! Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να μην υπάρχει η «τιμωρία του καναπέ» στις σχέσεις. Θα ξαπλώσουμε πάντα να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι και εκεί πριν κοιμηθούμε θα μιλήσουμε -ίσως έντονα για αρχή- αλλά στο τέλος θα αγκαλιαστούμε.