Ξεκινά να μετράς, μέτρα πόσες σχέσεις σου έχουν καταλήξει σε μια όμορφη ανάμνηση και πόσες έχουν πάει λάθος.
Τόσο λάθος που ούτε εσύ η ίδια δεν το πιστεύεις.
Στην αρχή τα πράγματα σχεδόν πάντα βαίνουν καλώς, είναι ο πρώτος ενθουσιασμός, αυτός ο κόμπος στο στομάχι, οι νύχτες που δεν κοιμάσαι γιατί έχεις υπερένταση από μια γεμάτη μέρα. Συνήθως δεν αφήνεις τον εαυτό σου να παραδεχτεί πως αρχίζει να νιώθει πράγματα, με τον καιρό όμως βλέπεις πως η κατάσταση αυτή εξελίσσεται καλά, αρχίζεις λοιπόν να αφήνεις τα αισθήματα σου να φανούν. Αρχίζεις να παραδέχεσαι τι νιώθεις.
Η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα, έτσι και οι σχέσεις.
Είναι δύσκολο να βρεις το ιδανικό ή το τέλειο και αν με ρωτάς δεν υπάρχει τέλειο. Υπάρχουν πολλά μικρά που ενώνουν κάτι σπουδαίο. Πρέπει να μάθεις να διακρίνεις ποια από αυτά τα μικρά που σου κάνουν και ποια δεν είναι καθόλου για εσένα.
Αν στην διάρκεια μιας συναναστροφής σου με έναν άνθρωπο, διαρκώς παρατηρείς μικρά μικρά πραγματάκια, τα οποία συνεχώς δικαιολογείς γιατί «έλα μωρέ ας μην είμαι υπερβολική» τότε ήρθε η ώρα να αλλάξεις σκεπτικό. Τα πολλά μικρά μικρά, συνθέτουν κάτι πελώριο το οποίο δεν θα μπορέσεις να διαχειριστείς.
Η κατάσταση θα αρχίσει να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, όταν θα παρατηρήσεις πως με την πρώτη αφορμή η ουτοπία θα γκρεμιστεί και όλα αυτά τα μικρά που ποτέ δεν έλυσες, θα έρθουν με φορά καταπίνοντας την οποία ευτυχία σου.
Όταν κάτι τελειώνει, το ιδανικό είναι να μπορείς να αποδεχτείς την κατάσταση.
Ξέρω ξέρω, αυτό όχι απλώς δεν είναι εύκολο, πολλές φορές είναι η πιο δύσκολη συνθήκη σε μια σχέση. Η στιγμή που πρέπει να δεις καθαρά πως ό,τι είχες στο μυαλό σου, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια μυθοπλασία που καλά είχες κατασκευάσει προσπαθώντας να εξιδανικεύσεις έναν άνθρωπο.
Προσπαθώντας να μη δεις το πόσο τοξικός είναι για εσένα, πόσο νοσηρή είναι η κατάσταση αυτή και πόσο πίσω σε κρατάει από όλα όσα σου αξίζουν.
Οι τοξικοί άνθρωποι συνήθως λατρεύουν να παίρνουν τον ρόλο του θύματος, να σε γεμίζουν ενοχές, να σε χειραγωγούν και να προσπαθούν διαρκώς να έχουν το πάνω χέρι.
Πολλές φορές κάνουν μικρά πισωγυρίσματα, χωρίς βέβαια να σε διεκδικούν πραγματικά, δεν είναι πάθος ή έντονη επιθυμία για επανένωση. Αντίθετα, είναι ο εγωισμός τους και η ανασφάλεια του ότι χάνουν το δεδομένο τους.
Υπάρχει στους ανθρώπους ένα κατώτερο συναίσθημα προσωπικής ικανοποίησης το οποίο θέλει να σε κρατά ριζωμένη εκεί. Να νιώθουν πως έχουν την επιβεβαίωση τους, πως δεν έχεις προχωρήσει, πως είσαι εκεί για να καλύψεις το οποιαδήποτε κενό, ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Και κάπως έτσι εσύ παραμένεις σε μια συνθήκη που σιγά σιγά σου ρουφά το οξυγόνο. Περιμένεις πως κάτι θα αλλάξει, πως ίσως κάποια στιγμή τα πράγματα γίνουν καλύτερα. Πως σου αξίζει κάτι καλό. Έχεις όμως σκεφτεί πως ό,τι καλό υπήρχε δεν θα είναι ΠΟΤΕ το ίδιο. Ακόμη κι αν τα πράγματα αλλάξουν, οι συμπεριφορές, η εκμετάλλευση και η επαναλαμβανόμενη χειραγώγηση είναι εκεί, έχουν χαραχθεί μέσα σου, ακόμη κι αν δεν το παραδέχεσαι.
Όλα γυρνούν, όλα περνούν, μα ο πόνος μένει.
Η επιθυμία σου λοιπόν να επιμείνεις σε κάτι τόσο τοξικό, πιθανότητα είναι απόρροια δίκης σου ανασφάλεια, κάτι που καλό θα ήταν να δουλέψεις, εσύ για εσένα. Μόνο με προσωπική αποδοχή και κατανόηση θα μπορέσεις να απομακρύνεις από γύρω σου ανθρώπους που δεν έχουν καμία θέση στην ζωή σου.
Και να θυμάσαι, είμαστε (εν μέρη) ο κύκλος των συναναστροφών μας.
Επέλεξε να είσαι κάτι πολύ φωτεινό!