Πριν από λίγες ημέρες είδα ένα πολύ ιδιαίτερο βίντεο στο διαδίκτυο, όπου μία μαμά με τη βοήθεια ενός χαρτιού προσπαθούσε να εξηγήσει στα παιδιά της τις συνέπειες του εκφοβισμού και της άσχημης συμπεριφοράς προς τους άλλους.
Κάθε φορά που τα παιδιά έλεγαν κάτι άσχημο, εκείνη τσαλάκωνε το χαρτί κι όταν τελικά μετά από λίγο κατάφερε να το κάνει να είναι απλά ένα στραπατσαρισμένο χάρτινο μπαλάκι, τους έβαλε να ζητήσουν συγνώμη. Για κάθε συγνώμη που ακουγόταν εκείνη ίσιωνε το χαρτί. Αλλά φυσικά το χαρτί δεν επανήλθε ποτέ στην πρότερη κατάστασή του.
Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι εάν το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθρώπινες ψυχές. Όλοι μας έχουμε πληγωθεί και έχουμε πληγώσει. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Και σίγουρα όλοι μας έχουμε ζητήσει και μας έχουν ζητήσει συγνώμη. Αλλά τελικά αρκεί; Είναι η συγνώμη βάλσαμο της ψυχής; Είναι ικανή να σβήσει τον πόνο που έχει προκληθεί ή είναι απλά μία επιφανειακή επούλωση του τραύματος, ένα τσιρότο που απλά προστατεύει την εκτεθειμένη πληγή; Κι αν οι πληγές τελικά κλείσουν, χάνονται στο χρόνο ή μας σημαδεύουν για πάντα;
Από τη μία υπάρχουν μερικά σημάδια που με την πάροδο των χρόνων, σβήνουν, μαλακώνουν και τελικά χάνονται
Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν ήταν και τελικά ποτέ εκεί. Και υπάρχουν κι εκείνα, που όσα χρόνια και να περάσουν δε λένε να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους. Στέκουν εκεί με θράσος και πυγμή, για να σου θυμίζουν το λόγο ύπαρξής τους. Αλλά υπάρχουν και κάποια άλλα. Εκείνα που είναι τόσο αχνά που σχεδόν έχεις ξεχάσει ότι υπάρχουν. Αλλά με το πρώτο μαύρισμα στην καλοκαιρινή σου ξεγνοιασιά, η αντίθεση που εμφανίζεται σου θυμίζει την παρουσία τους. Και πάνω που νόμιζες πως μπορείς πλέον να χαλαρώσεις, όλες οι μνήμες γίνονται εικόνες και τρέχουν στο νου και την καρδιά.
Για αυτό, μήπως θα ήταν καλύτερα αν μπορούσαμε να υποσχεθούμε όλοι στους εαυτούς μας πως θα προσπαθήσουμε να μην προκαλέσουμε άλλες πληγές γύρω μας
Πως θα προσπαθήσουμε να μην τσαλακώσουμε άλλες ψυχές. Πως θα προσπαθήσουμε να μην κουβαριάζουμε τις σκέψεις των άλλων. Κι ας υπάρχει η συγνώμη, σε όλες της τις μορφές. Ας υπάρχει και η συγχώρεση, σε όλο της το μεγαλείο. Γιατί η δύναμη της συγνώμης και της συγχώρεσης είναι πολύ μεγάλη, αλλά ακόμη μεγαλύτερη μπορεί να γίνει η δύναμη των σημαδιών.